Ey cehâlet ! Gördüm ki; her tezgâhta bezin var,
Tokat yemiş her yüzde, senin parmak izin var.
Âlim zâlim demeden, her kapıyı çalmışsın;
Her bedeni kuşatmış, her damara dalmışsın.

Gördüm ki; para pulla, akılları çelmişsin;
Nâmus, şeref, haysiyet, ne bulursan delmişsin.
Serapları süslemiş, oltalara takmışsın;
Nice kibir ehlini, şan şöhretle yakmışsın.

Ey cehâlet! Kin misin, nefret misin, sen nesin?
Boş teneke misâli, fazla çıkıyor sesin.
“Çağdaş” demiş vurmuşsun insanların teline;
Zengin fakir kapılmış, bu kompleksin seline.

Takmışsın göbeğinden, beşere çengelini;
Kaldırmışsın önünden, utanma engelini.
Vicdanları atmışsın, bencillik batağına;
Gördüm ki; selâm durmuş, burunlar kaf dağına.

Ey cehâlet ! Girmişsin, şeytanlarla kolkola;
Mayınlar döşemişsin, Allah’a giden yola.
Dîne musallat olmuş, hurâfeler katmışsın;
“İrticâ” narkozuyla, kutsallara çatmışsın.

Nur saçan kandilleri, darbeyle söndürmüşsün;
Gencecik beyinleri, çöplüğe döndürmüşsün.
Oynatmışsın ahlâkın, o temel taşlarını;
Dünden habersiz gençler, yok saymışlar yarını.

İlim irfân ehlini, hakir görmüş gözlerin;
Bu nefreti her yerde, dışa vurmuş sözlerin.
Okullara göz dikmiş, sinsice saldırmışsın;
Batının çanlarını, Doğuda çaldırmışsın.

İhânet kazanında, boyanmışsın zillete;
Tarih diye masallar yutturmuşsun millete.
O gerçek âlimleri, yokluğa savurmuşsun;
Karanlık kulislerde, ne tuzaklar kurmuşsun.

Ey cehâlet ! Gördüm ki; gerçek yüzün kapkara,
Ortak olmuşsun nice küresel tuzaklara.
Allah şâhit ki seni, Kur’ân’la vuracağım;
Her yerde ve her zaman, karşında duracağım.