Müjem ser-çeşmeler menzil tutan âşüfte Mecnûn’dur
Anunçün beste-i zencîr-i seyl-i eşk-i gül-gundur
Sevâd-ı nokta-i gird-âba benzer merdüm-i çeşmim
Ki dâ’im garka-i gird-âb-ieşk-i çeşm-i pür-hundur
Hamide kâmetim kim dâğ-i dilden kana gark olmuş
İçinde noktası gûyâ ki Kaf altındaki nundur
İşit derd-i dilim efsâne-i Mecnûn’a meyl etme
Kim ol efsâneden hem anlanan mutlak bu mazmundur
Ferah-bahş-i dil-i ma’şuk olur şerh-i gam-i ‘aşık
Sürûd-i bezm-i Şîrin nâle-i Ferhâd-i mahzundur
Kemend-i çîn-i zülfün vehmi gitmez zâr gönlümden
Bana ol rişteyi ejder kılan bilmen ne efsundur
Fuzûlî vermedi ta’n okları göz yaşına teskîn
Önün bend etmek olmaz hâr ü hâşâk ile Ceyhun’dur

Fuzuli