Ey dilârâ derdi ile eyleyen bağrın kebâb
Kanı senin gözlerinde katre katre kanlı âb

Kanı sende rûz u leylî dem-be-dem âh u figân
Tende cânın dahi fâriğ oturup oldun metâb

Kim ki bu ‘aşk bahrının gavvâsıdır ey pür-hüner
Teşnedir kim sanki hergiz bulmadı bir katre âb

Derd oduna yanmağı gel pîşe kıl sen cânına
Ola kim gide aradan ref’ ola külli hicâb

‘Aşka hem-râh ol hemîşe dinleme kimse ünün
Ol Gânî Ferd ü Çâlâb’dan sem’ine ire hitâb

Her nefes kim aldığınca zikr ü tesbîh eylegil
Kim bu ‘ömrünü hebâya zâyi’ isrâf etme tâb

Bu kanâ’at cübbesinden key sakın çıkarma baş
Gâfil olma aldar avlar seni de çiyner dolâb

Bu fenâ bâğında bâğa urma zinhâr özünü
Gör gülistân illerinde elma vü ayva ‘ünnâb

Kıl musaffâ kalbini tevhîd ü esmâ nûruyla
İnsâna lâyık dimezler kim kalaysız olsa kap

Ger olasın ‘ömr içinde sen de İbrâhîm Halîl
Kanda kim vîrân gönüller vâr ise var anı yap

İblîs-i nefse uyarsan bil cehennemdir yerin
Durma anların yolunda varma kim ardınca sap

Zâhidin ‘ilm ü ‘amelden isteği bil gayrıdır
Tûtî gibi kanda irmez cîfe yir ancak kilâb

Evliyânın ayağı tozundan ayırma yüzünü
Gâfil olma kim o yüzden ola sana feth-i bâb

Dur erenler hizmetinde himmete ol muntazır
Gör kaçan pertâb iderse alma gibi anı kap

Her kim ‘irfân sâhibidir cân baş olsun fedâ
Ger fakîr ü ger ganîdir şeyh u pîr u ger şebâb

Cübbe vü destârı ma’mûr hakka irmez lâ-cerem
Zâhir ü bâtını vîrân olmayınca bil ‘itâb

Ey Sinân Ümmî koma kim derd-i dildâr eteğin
Ger dilersen kim bulasın berzah ilin âfitâb

Ümmi Sinan