Eyvah! Nerede şimdi, o Evlâd-ı Fâtihân?
Durma öyle put gibi yok mu senin fatihân?

Şu boğaz da binlerce candan can çıkmadı mı?
Hatta şu durgun sular günlerce kan akmadı mı?
Nesiller bir gül gibi, koparılıp dalından
Vazgeçmedi mi onlar bacağından kolundan?
Sırtına namus diye vurmadı mı vatanı?
Göğsünde yara gibi sarmadı mı vatanı?
Şimdi kalkmış ecdadı, anmak istiyorsun, ân!
Fakat ecdat anarken, çan çalıyorsun, uyan!

Kimi yaşlı kimi genç, kimi on beş yaşında
Sade bir memleketle, bir isim var taşında!
İşte çağın vicdanı, burada yağmalanmış,
Karış karış topraklar, kızıl kanla sulanmış!
Sen dik yaşa diyerek, özgürce bu vatanda
Vermekten can kalmamış, o muzaffer atanda!
Göğsünü siper edip, küffara set örmüşler,
Erkekçe çarpışarak, toprağa dik girmişler!

Sen ey Nesl-i Şühedâ! Ey Evlâd-ı Fatihân!
Sana gerekmez artık, ne şöhret ne sahte şan!
Yalnız gayen hak ile, ceddine layık olmak,
Şehadetin yoluna, ruhunu nefer kılmak!
Ne siren sesi bekler, ecdadın ne bir duruş
Yarın ahiret günü, etmez bunlar bir kuruş!
Gönlünde iman olsun, dilinde yüce Kur’an,
Anacaksan atanı, hakikât yoluyla ân!
Gel pişman etme sen de, kefensiz şühedanı,
Haydi dillendir sende, aşk ile fatihanı!

Dillendir hak kelâmı, yayılsın rahiyâlar,
Şehitler yurdundan hep, yükselsin fatihalar…

Ali Rıza Kaşıkcı