Ve bir gün “Hey gidi günler” diyeceksiniz.
“Meğer tatlı günler o günlermiş” diyeceksiniz.
Belki ben de öyle diyeceğim.
Ama belki yerin altında…
belki de yerin üstünde, ben de öyle diyeceğim.
Hey gidi günler!
Tam yaşanılacak günlermiş.
Hiç durmadan, gecelerinde koşulacak günler,
hiç durmadan soluk soluğa küheylanlar gibi gündüzlerinde koşulacak günler…
Utana utana…
hicap ede ede…
terleye terleye…
“Ne olur Allah aşkına coşun” denen günler…
“Burs verin…
yurt yapın…,
okul açın… açın!…” deyip terin tabandan çıktığı günler…
Ben de diyeceğim, siz de diyeceksiniz!
Bugün belki hicranlı günler, belki hasretli günler.
Ama bir gün gelecek,
özlenen günler olacak.
Hey gidi günler…
Çünkü o günlerde sürekli olarak tırmanıyorlardı,
başka hiçbir şeye gönül kaptırmadan,
başka hiçbir şeye dilbeste olmadan,
turnikeye önce girmenin hakkını araştırmadan yürüyor,
yürüyorlardı…
Hey gidi günler diyorlardı…
o çile günlerine…,
o ızdırap günlerine…
Çünkü o günlerin içinde Allah’ın hoşnutluğundan başka mülâhaza yoktu.
Çünkü o günlerde büyüklük yoktu!
Çünkü o günlerde herkes küçüktü.
Çünkü o günlerde herkes neferdi.
Çünkü o günlerde ağabeylik yoktu.
Çünkü o günlerde kimse turnikeye evvel girmiş olmanın hesabını yapmıyordu.
Çünkü o günlerde “İnsanlar arasında insanlardan bir insan ol” vardı.
Sen de hey gidi günler diyeceksin.
Kafanda hiç o türlü duygular ve düşünceler yoktu.
Dinleseler de dinlemeseler de alınmıyordun.
Bir Cumartesi-Pazar,
burası Simav senin,
orası Gediz benim,
şurası da Demirci senin…
ve Pazartesi derslere yetiştirme de yine senin…
Ama alınmıyordun,
gönül koymuyordun.
Dinleyen yok diye üzülmüyor,
tesir etmiyorum diye müteessir olmuyordun.
Hey gidi günler…
Ne kadar arkada kaldınız…
bizden ne kadar uzaklaştınız.
Biz ne kadar büyüdük…,
siz ne kadar küçük kaldınız!…
Ahh! hizmet günleri…
Ahh! içine başka mülahazaların girmediği günler…
Ah küçüklük…
sen ne kadar iyiydin…
Arkadaştık seninle…
Hey gidi günler…
hey gidi günler…
Uhuvvet…,
sevgi…,
yürekten alâka…
birbirleriyle fertler sarmaş dolaş olurken,
dışarıdan gelenlerin “Aman Allahım!, bu ne kardeşlik!, bu ne uhuvvet!” dediği
hey gidi küçük günler…
kadar büyüdük ki, eğilip de sizi tanıyamıyoruz, sizi göremiyoruz.
Biz büyüdük, Everest tepesi olduk.
Ahh küçük günler!
Sizler Lut Gölü gibi zeminden iki yüz metre aşağıda kaldınız….
Ah yıkılası saltanat!…
Ah yıkılası makam sevgisi…
Ah yıkılası şirk ifade eden
“Yaptım!…
ettim!…
çattım!!…
kurdum!!…
verdim!!!…
ettim!!!…
eyledim!!!…”
Hâşâ!!!…
Hâşâ ve kellâ!!!
Yapan O’ydu!!!
Eden O’ydu!!!
Eyleyen O’ydu!!!
Böyle düşünüyorken nerelere düştük….
Düşünüyorken düşlere takılıp kaldık….
Hey gidi günler…