Acabâ kandasın ey ‘âşık u âvâre gönül
Bulamazam seni ey haste vü bîçâre gönül

Kamular yarasının çâresi var gerçi velî
Bu senin derdine hiç bulamadum çâre gönül

Ne ‘aceb haste ki bir demde gezer yir ü göğü
Ne sağa benzedirem seni ne bîmâre gönül

Bana bir dem bu tarîk içre refîk olımadın
Meğer aldar seni bu dünye-i mekkâre gönül

Nefs-i mardıyyeyi koyup dün ü gün hırsa uyup
Ne revâdır olasın tâbi’-i emmâre gönül

Belli ne uslu direm ne deliye benzedirem
Seni bu dâr-ı diyâr içre ne deyyâre gönül

Bir nefes halvet içinde bileme hemdem iken
Bir nefes taşra kaçarsın yine bâzâra gönül

Ey müdâm ay u gün ile bile doğan uyağan
Olmadın kutb ile sâbit sen ey seyyâre gönül

‘Aynını ‘aynına tut eyleme gayrına nazar
‘Âşık u tâlib isen rü’yet-i dildâra gönül

Sevdiğin senin iledir bile her kandayısan
Irağ isteme anı sen de yakın ara gönül

Çü dil-ârâmı seven cân u dil ârâm idemez
Ki diler Ümmî Kemâl irişe dildâra gönül

Çüste kıl iste dürüş derdi getir deste gönül
Dosta çüst irdi iren derd ile ey haste gönül