Âh ki ‘ömür nakdini kıldın telef
Genc-i cevâhir virüp aldın hazef

Kadrini bil sen ki ne deryâ idin
Her nefesin dür-dürür yüz bin sadef

Kanı sanâ’at bu kanâ’at gibi
Dünyâda fi’l-cümle tavâif hiref

Ma’rifeti rûhuna idin gıdâ
‘Azme uyup nefsine az vir ‘alef

Kalma cehâlet zulümâtında kim
‘İlm ile olur kişide her şeref

‘İlm ü ‘ibâdât ile yol vardılar
Her fudalâ vü küberâ vü selef

Atana uy ya deden itdiğin it
Yâda uyup olma sakın nâ-halef

Ahmed ü Âdem-dürür atan deden
Yâd didiğim İblîs ü pîr-i hıref

Nefsini bil kim bilesin Rabbini
Nite ki buyurdu Nebî “men ‘aref”

Cîfe kovar cümle gurâb u kilâb
Tûti şeker ister ü bülbül kelef

Çarh-ı felek yasının oklarına
Kanı siper çün sen olupsun hedef

Niçe niçe beng ü şerâb u kebâb
Niçe niçe çeng ü kopuz nây u def

Niçe niçe ‘azm u sürûr u gurûr
Niçe niçe fısk u fücûr u seref

Çevre yana dağıluban azma yol
İkiliği terk it ü tut bir taraf

Fazlın umar Ümmî Kemâl ol Hakk’ın
Korku gününde ki diye “lâ-tehaf”

Tuhfemiz eksiklik ü yokluk-durur
Her yol eri ilticek anda tuhef

Müfte’ilün müfte’ilün fâ’ilün
Âdem isen olma harîs-i ciyef