Gel ey gâfil ko bu dünyâ sarâyın
Kılagör âhiret tedbîr ü râyın

Beri gel ölümünden korkar isen
Sana öğredelim dirlik kolayın

Eminlik yurda konmak diler isen
Hatarlı yirden irden göç ü yayın

Sana sandığını san kamu halka
Ki dîn içre budur erkân u âyin

Emânetler ki kodu Hakk katında
Kamusun sakla zinhâr olma hâin

Arın pâk ol ki yolda pâk olanın
Göze sürme çekerler hâk-i pâyin

Erenler bir çöpe saymadı saymaz
Cihânın taht u tâc u don u tayın

Bu dünyâ varlığı şol düşe benzer
Ki ta’bîri tuş olmaz ancılayın

Döner ‘aksine her ne kim görürsen
Yalan bi’l-cümle câh u hûy u hâyın

Bu hûy u hâya aldanma unutma
Sonunda türlü türlü âh u vâyın

Niçe kisrâyı kesr itdi yidi yir
Dahi Nûşirevân’ı bu Medâyin

‘Ömür zâyi’liğinden bî-habersin
Hemîn dün gün sayarsın yıl u ayın

Güzün kışın şunu harcanısarsın
Ne kim kesb itdin ise yaz u yayın

Dışın sâfî gümüş için bakır kalb
Yürürsün dürtünüp şöhret kalayın

Karış alma karış alkışlı işe
Gönül yıkma yap al halkın izâyın

Hemîşe Hakk içün sev Hakk içün yir
Bu mahlûkun kamu yoksul u bayın

Garaz birle anup söğme bu halkı
Tama’dan cümle sultân u gedâyın

Kıyâmet korkusun anmazsın illâ
Yarağ yirsin anup kış kar u kayın

Kurutmaz ‘aşk u derd Ümmî Kemâl’in
Gözünden bir nefes ırmağ u çayın

İçinde kopalı ‘aşk ünü sâzı
İşitmez taşra halkın def ü nâyın