Hüdânın sun-una âyîne âlem,
Düşüptür sâniin mir’âtı Âdem.
Odur Âdem ki nefsin tanımıştır,
Oluptur Hızr-ü İlyâs ile hemdem.
Ne görürse iyü kem zîr-ü bâlâ,
Görür öz nefsini her baktığı dem.
Eğer râî eğer mer’î ve mir’ât,
Kamunun aslıdır Âdemdeki dem.
Nefestir bahr-ı zât ancak hurûfu,
Anın emvâcı bil ol şad-ü hurrem.
Gör imdi bahr-ı kândan bunca emvâc,
Olur zâhir gider yine kalûrem.
Bu âlem de bahirdir hem mevâlid,
Anın emvâcıdır şek ile demem.
Hezârân mevci bir anda yoğ edip,
Eder emsâlini tecdid demâdem.
Aceb misli demek gayri demekmi,
Yahut ayni mi, yâ cem’imi desem.
Bilen ayn-ü bilmeyen gayr demek,
Budur şâfî cevap Vallâh-ü â’lem.
Özü evvelkidir sûretle dürür gayr,
Ki yani can odur terkib o demem.
Ki zirâ can bir oldu çok sûret,
Budur kavl-i muhakkik hem müsellem.
Disen niçün bilinmez hâl-i ûlâ,
Çün oldur sonra niçin der ki bilmem.
Tegayyürden bilinmezlik zuhûru,
Birlikten dürür dedeği bilsem.
“Bu âlem de bahirdir hem mevâlid,
Anın emvâcıdır şekkiyle demem.
Niceyse neş’e-i ulâda gönlü
O zevki arzular Sânî de bîkem
Teleb evvelki zevkî hükm-i candır,
Cehl terkibinin hükmü ol epsem.
Kamû bir noktadır ilm ancak ey dost,
Çoğaldıkça dolar kalbe hem-u gam.
Niyâzî taht-ı bâ-da nokta oldu,
Ali’nin sırrına olalı mâhrem.
“Niceyse neşe-i ûlâda gönlü,
Zevki arzular sâni de bikem”