Muhammed mazhar-ı zâtın değil mi
Dahi kevneyne rahmetin değil mi

Bi-hamdillâh adımız oldu insân
Senin cân bize mürvetin değil mi

Okudum sûre-i seb’u’l-mesânî
Delîlim çünki âyâtın değil mi

Kelâm-ı Hakk durur anladım İhlâs
Beyânı zât u sıfâtın değil mi

‘Âşıkın kalbini envâr iden çün
Dilindeki ism-i zâtın değil mi

Gören sen gösteren sensin ilâhî
Mü’minin kalbi mir’âtın değil mi

Kime kim irmedi ‘aşkın zülâli
Hemân ‘ayn-ı mazarrâtın değil mi

Şu kim ta’n eyleyen ehl-i sürûra
Cehennem ol şekâvâtın değil mi

Okuyan ismini her dem dilinde
Çün ol tevhîd ü vahdetin değil mi

Ledünnî ‘ilminin dilde zuhûru
Gelen ilhâm vâridâtın değil mi

Bana üstâdımın kıldığı irşâd
Hâss-ı ‘ilm-i mühimmâtın değil mi

Bize mürşid olan ‘ayne’l-yakîne
Senin fazl u ‘inâyâtın değil mi

Fenâ-ender-fenâ olan ne hôşdur
Gümân ehline isbâtın değil mi

“Len tenâlü’l-birra hattâ tünfikû”
Okundu çünki âyetin değil mi

Cemâlin derdini kimden alırsan
‘Azâbı nâr-ı hasretin değil mi

Sinân Ümmî çün oldı ‘aşka mihmân
Bilindi câna vuslatın değil mi

Ümmi Sinan