Anlar hayatın zevkini Dost’la yaşayanlar,
Her an ayrı bir derinlikle O’nu duyanlar;

Tüllenir rüyâlarında sihirli bir sükûn,
Bilmezler geceyi-gündüzü sanki hep meftûn…

Duydukları her ses tıpkı bülbül nağmesidir,
Dolaştıkları yerler de Cennet bahçesidir.

Yamaçları kar-kış bilmez, rengârenk çiçekler,
Yapraklarda cilve çakıp ötüşür böcekler.

Bu bitmeyen koroda başka şey işitilmez;
Burada güller solmaz, bu bahçe hazan bilmez.

Gökler pırıl pırıl, bir sınırsızlık hecesi,
Sevdâlı hülyâların büyülü bilmecesi.

İnsan bir kez bu ışık ikliminde yaşasa,
Sonsuz’un meltemleri gelip rûhunu sarsa;

Sermest olur, o bilinmezin râyihasiyle,
Coşar ve nâra atar elinde kâsesiyle.

Hiç kanmayan meykeşler gibi içtikçe içer,
Rûhunu saran mânâ ile kendinden geçer…

Duyduğu her yeni hazla bir başka hâl alır;
Kalırsa insan bu zevk için dünyada kalır.

Şevk onu coşturduğu demlerle tâ öteden,
Cennetlere erer başı bulunduğu yerden.