Yananlar yanar durur, tıpkı ocaklar gibi,
Âteşi rûha vurur, her dalgası bir tipi…

Muzdarip olan inler, şimdilik o ağlasın;
Dertli sînesin dağlar, rûhsuz ne sanar sansın!

Bahis açma gamsızdan, içime sis saçılır;
Nefes et kardan-buzdan, gözüm-gönlüm açılır…

Çoğunda yürek paslı, ölmeden ölüp gitmiş..
Bedende rûhlar yaslı, sanki işleri bitmiş.

İnâyet ola Hak’tan, nabızda teklemeler;
Şapa oturmuş çoktan, her dem emeklemeler.

Azme kement vurulmuş, yiğitlikten yok eser;
Yorulmazlar yorulmuş, diri ölüden beter.

Başını yere koyup, inlesin inananlar;
Ağlasın hakkı duyup gönlünde uyananlar..!