Dara düşende Canım gel de al kurtar beni
Üşüdüm ey Güneşim mintanına sar beni

Ayrılık belasından usandım gayrı Sevdam
Dertlerin oltasından lutfünle apar beni

Uçsuz bucaksız çölün vahşetgahındayım ah!
Aşkının ikliminden çağırır gülzar beni

Sensizlik zemherisi dondurdu iliğimi
Sensiz asude kılmaz en taze bahar beni

Sana bitmez tükenmez sevdadır şiirimiz
Vuslat karaladıkça firakın yazar beni

Kafiyelerim ürkek mısralarım hep mahcup
Seni anarken Canım kuşatıyor ar beni

Kim kaldı ki ümitsiz vuslatından ey Kerim!
Kılma böyle gurbette ümitsiz naçar beni

Bu derdime şifa ver gönlüme aşkını sal
Sensiz geceler kâbus basıyor efkâr beni

Sen öteler iklimi maveranın nefesi
Gül kokun ihya eder böyle tarumar beni

Şefaat kanadının altına beni de al
Almazsan yakar gayrı ateş beni nâr beni

Böyle garip ben kulu eşikten kovar mısın?
Cürmü nisyanım için kor musun bipar beni?

Ey aşk tahtının eşsiz Sultanı ey Serdarım
Mahrum etme kerem kıl aşkına duçar beni

Dengem sarsıldı sensiz mizanım allak bullak
Aşk gönyesinden başka tutmuyor ayar beni

Vuslattan gayrı Canım zinhar ki avutamaz
Ne anam babam ne de evlat iyal yâr beni

Yakubundan ayrılıp kuyulara atıldım
Zifiri zindanlarda Yusufum kurtar beni

Hasretin bir kor gibi alev alev içimde
Bengisu ırmağından sonsuzca suvar beni

Daha yetmez mi Canım bu asırlık sürgünüm
Umman gibi affına kıl artık mazhar beni

Gözyaşlarım sel oldu feryadım arşı deldi
Viran oldu can evim yıktı ah-u zar beni

Kemirdi bedenimi Eyyüb’ün kurtçukları
Dokundu alıkoydu zikrinden zarar beni

Bağrı yanık avare kalmışım buracıkta
Öksüzlük kırdı geçti yetimim havar beni

Kurban olayım Canım bir kere teveccüh kıl
Diriltir baştanbaşa bir kere nazar beni

Şemsi yandı aşkına yandı bütün âlemler
Cennette komşu eyle Sana giriftar beni