Mevsim gelince bir bakarsın nevbahâr olur;
“Gül açar, bülbül öter” her yer lâlezâr olur.

Bin bir râyiha ile soluklanır çiçekler,
Sermest dolaşır bu iklimde kuşlar, böcekler…

Ağaçlar semâa kalkar, üfülder hep rüzgâr,
Rüzgâr nağmeleriyle her şey rakseder-oynar.

Ölümün ümitle gülümsediği bu yerde,
Bahar, Cennetin çehresinde ince bir perde.

Bu perdeyi aşan rûh Sonsuz’la bütünleşir,
Burada insan bütünüyle uhrevîleşir.

Artık çok sarp görünse de yollar ötelere,
Ne gam! Uçup giden rûhlar için Cennetlere…

Ufuklar daralsa, dünya sıksa da insanı,
Bambaşka genişlikler verir ona imanı.

Arayanlar bulur bununla sonsuz sükûnu,
Anlar ancak inançla gerilen rûhlar bunu…

Bir başka türlü bâdeyle mahmurlaşan gözler,
Baharı seyreder hep Cennetlerde gezerler.

Ölürken de bunlar tohumlar gibi ölürler..
Sonra öteki baharda bir bir dirilirler…