Ey kopuz ile çeşte aslın nedir ne işte,
Sana sual sorarım cevap ver bana üşte.

Söyler ki; aslım ağaç, koyun kirişi birkaç,
Gel nağmemi dinle geç, aklı koma beleşte.

Bana haram diyorlar, ben uğruluk değilim,
Çünkü aslım mısmıldır, ne var imiş kirişte?

Bana kiriş dediler, aşka giriş dediler,
Adımı aşk verdiler, ben durmazam kolmaşta.

Şadilik ile geldim, işbu aleme doldum,
Mürvetlere düzüldüm, kodular işbu düşte.

Ağaç deri derildi, kiriş ile bir oldu,
Aşk denizine daldı, bahane yok bu işte.

Mevlana sohbetinde saz ile işret oldu,
Arif manaya daldı, çün biledir ferişte.

Ferişteyi anmaktan bilesin murat nedir,
Gece gündüz biledir senin ile her işte.

O ferişteler adı Kiramen Katibin’dir,
Yazmaktan usanmazlar, armazlar yazda kışta.

Birisi sağ omzunda, birisi sol omzunda,
Birisi hayrın yazar, birisi şer cünbüşte.

Kâğıtları tükenmez, ne hot mürekkepleri,
Aşınmaz kalemleri, kaimlerdir o işte.

Hem meyhaneye varır, hem puthaneye girer,
Bunlar saklarlar seni, sen gafilsin bu işte.

Yunus şimdi Süphân’ı vasfeyle gel gönülde,
Ayrı değil ariften bu kopuz ile çeşte.