Sen seherde açan çiçek
Ben aşkınla yanan yürek
Sen geceme doğan güneş
Yalnızlığıma bir eş
****
Uğrunda yanmak isterim
Sonsuzluğuna özlemim
Perde perde candan geçip
Her dem seni dilerim
****
Gönlüm bir sana mihmandar
Aşkın sıcağı yürek yakar
Sevgim gonca güller açar
Hayran olur gülizar
****
Uğrunda yanmak isterim
Sonsuzluğuna özlemim
Perde perde candan geçip
Her dem seni dilerim
****
” Yâ Nebî, şu hâlime bak!
Nasıl ki bağrı yanar, gün kızınca, sahranın;
Benim de ruhumu yaktıkça yaktı hicranın!
Harîm-i pâkine can atmak istedim durdum;
Gerildi karşıma yıllarca ailem, yurdum.
“Tahammül et!” dediler… Hangi bir zamana kadar?
Ne bitmez olsa tahammül, onun da bir sonu var!
Ya Nebi
Akıp giden zaman içinde
Bir kafesteyim
Kurulmuş nur bağı
Amelde ise ahesteyim
Bu son dem artık
iman ile iman ile belki
Son nefesteyim
Bizi alıp götürücek nur seline hasretiz
Hasretiz senin o gül yüzüne
Hasretiz o muamma sözüne