Ben Mekke’li küçük bir kızım, öz babasının eliyle öldürülmekmiş alın yazım. Baba, en güzel elbiselerini giy dedin giydim. Hadi kızım dayına gidiyoruz dedin sevindim. Elimden sımsıkı tut dedin tutuverdim, çünkü sen benim en güvendiğimdin. Çölün ortasında bir çukur kazdın, bir anlam veremedim baba. Gel yavrum dedin, seninle bir oyun oynayalım, sen gir çukura yatağa yatıyormuş gibi, ben de senin üstünü
örteyim, oyun eğlenmek içindir babacığım ama sen ağlıyorsun, lütfen ağlama baba. Kıyamam ben sana biliyorsun. Babacığım neden üstüme toprak atıyorsun, yapma ne olur baba. Beni korkutuyorsun.
Canım babacığım, ne olur yapma, baba tut ellerimi, beni bırakma, nefes alamıyorum babacığım, ne olur bırak çıkayım. Baba, baba, baba, neden baba, baba neden baba.
Baba neden kıydın baba, hani ben senin canındım, hani senin yeni açmış goncandım, hani öpmeye kıyamadığın, sevmeye doyamadığındım. Hani doğduğum gün ve sana ilk baba dediğim gün hayatının en mutlu günleriydi, hani çektiğin tüm dertler bana sarılınca sona ererdi. Hani koşarak sana sarsılmama dünyalara değerdi, sen benim canım babamdın, sığındığım liman, yaslandığım dağımdın, düştüğümde kaldıran ağladığımda gözyaşlarımı silen, güldüğümde benimle beraber gülendin.
Sen uyurken gelip seni öperdim. Üşüme deyip hep üstünü örterdim. Sen benim üstümü toprakla mı örtecektin baba. Daha büyüyüp sana yemekler yapacaktım ya, evlendiğim gün sana sarılıp ağlayacaktım ya. Sen yaşlandığında sana ben bakacaktım ya. Neden hayallerimi toprağa gömdün baba. Neden ceylan gözümü elime verdin baba. Neden taze gülüne teri için kıydın baba. Neden diri diri beni gömdün baba. Ya Rasulallah, ne olurdu daha önce doğsaydın, babamın bıraktığı elimi sen tutsaydın. Cennette ellerimi tutar mısın Efendim. Toprak yerine beni sen sarar mısın Efendim.