Bir gün en olmadık bir anda,
Bir taş atarsan eğer / ya da bir gül,
İçimin en derin kuyularına;
Ve bir ay düşürürsen ansızın,
Gönlümün en durgun sularına
-Gözlerin kadar güzel-
Bil ki,
Delirmenin vakti gelmiştir…

Ayışığında gözlerin,
İnan ki kanadının her telinde bin hüzün.
Ayakları kınalı ürkek bir güvercindir
Ve ağzı mühürlü papağanlar,
İmrenirler oysa sana,
Hâl diliyle söyleyince gözlerin
En hüzünlü şarkılarını…

Aslında benim türkümdür,
Bizim türkümüzdür,
Gözlerinin söylediği bilir misin?
Ve en hüzünlü bir Maraş akşamında,
Bir Karacaoğlan koşması kadar
Dokunaklıdır,
Karadır,
Türkmen’dir,
Ayışığında gözlerin…

Sen, geceyle gelen rahmet ve bereket…
Sen, gözleri geceler kadar derin…
Ve sen, soğukların bittiği gün
Avuçlarıma bırakıp gittiğin o ateş kadar
Sıcaktır nefesin.
Mercandır parmakların ve
Bileklerin gümüş…
En içinden çıkılmaz mazmûnlardır gözlerin.
Sonra bir de
Dünyanın en güzel minyatürlerinden
Seçilmiş ceylanlardır
Ayışığında gözlerin…

Beni öldürmek vakti geldiğinde,
Bir Hintli gibi ateşlerde yak, sonra…
Yak ve küllerimi Ganj yerine
Gözlerinin en kutsal ırmaklarına savur!
İstersen, sürme diye gözlerine çek;
Sen bilirsin!
Ama bir dileğim olsun benim de senden:
En vahşi, en ürkek bir ceylan olsun,
Ayışığında gözlerin…

Ey en deli kısraklar kadar soylu
Ve delişmen bakışlım…
Bir gün bu yaylalarda
Sensizlikten delirdiğimi duyarsan,
En hoyrat kahkahalarını uçur rüzgârlara!
Sonra pişman olup,
Yüreğinin bir köşesinde / hani olur ya
Bir sızı duyarsan eğer,
Bil ki,
Tıpkı yüzün gibi bir dolunay akşamında,
En ele geçmez kıratların su içtiği
Bir çeşme başında,
Kınalı ellerinle hazırladığın zehri içeceğim.
Ve iki kaşının ortasından derlenmiş
Acıların en kutsalını…
En mahremini sevgilerin…
Ve parlarken kirpiklerinin ucunda
İki damla iksir,
Sana en deli şiirlerimi okuyacağım.
Hem, bunlar gibi değil…
Ve dizlerine düşerken ben,
En güzel şarkılarını söyleyecek;
Ayışığında
O kara,
O hüzünlü,
O güzel gözlerin…