Her sokak, yalnızlığa çıkar bu şehirde.
Ve her yalnızlığın başkentidir İstanbul…
Ey Yeditepeli sancılar şehri.
Gözlerinin karası düşer her aşkın bahtına.
Ne sevdalar yaşanır sensiz, nede sevdaları yaşatır mâtemin.
Her köşe başı, ve her sokak lambası meskenidir bütün ayrılıkların.
Ve her ayrılığın yazgısıdır yalnızlık.
Haydarpaşadan uğurlanır yitirilmiş düşler.
Emirganda söyler en içli şarkılarını rüzgar.
Ve yere düşen her yağmur damlasıyla denize dökülür Üsküdarda umutlar..
Sonu yoktur hiçbir acının.
Belli ki eski bir film afişinde yazılmıştır sevdalar bu kentte.
Yutkunulan her sözün bittiği o yerde, kalemin kağıda aşkı,
Bir ayrılığın fermanını işler gönüllere.
Soluksuz bir çığlığa gem vurur dalgalar.
Gece, her yakamoz düştüğünde Haliçin yüreğine,
Bir sevdanın fitilini ateşler Galata.
Tophane yakıp kül eder bütün hayalleri,
Ve duman olup uçar bir nargile marpucunda..
İki şekerli çaydır belkide en büyük tesellisi yalnızlığın.
Yakılan yüreklerin, yazılan şiirlerin,
Ve her yalnızlığın ilhâmıdır İstanbul.
Öyle ki, valizler dolusu umudun bileti kesilir Bostancıda.
En anlamsız, en dağınık adımlarla atılır her hasretin voltası Çamlıcanın doruğunda.
Vakitlerin unutulduğu o anda, bir sükut’u gizler Esenler.
Ve sessizlik kaplar her sözü.
Şehir susar, durur zaman, acılar unutulur..
Bu şehirde bir gece vuslatı, her gece hasreti sayıklar dudaklar.
Kaybolmuş her düş’ün kabusudur ıslak kaldırımlar.
Gölgelerin ardına gizlenmiş adımlar ezip geçerken sevdaları,
Yeni bir yalnızlık filizlenir ve kaplar bütün boşlukları.
Eski bir resim, bir kaç kırık hayal ve bir isim.
Baharın hep son demini yaşayan gönüllere yâr olur bütün istasyonlar.
Ve bileti kesilir vuslatın bilinmeze.
Bu kentte her sokak yalnızlığa çıkar.
Ve her yalnızlığın başkentidir İstanbul…