Ey cemalin nur-i Yezdan ve’y yüzün mir’at-ı nur
Hep kelamın dahi Hakk’tır aşıka gelmez fütur

Halk olalı bu avalinin gelmemiş mislin senin
Cümle mahluka Resul’sün “câeni men fi’n-nüşur”

Dişlerin dür dânesidir leblerin yâkut senin
Her kulun medhine aciz ins ü cinn ü bil ki hür

Ben ne hakim ki senin vasfını şerh eyleyeyim
Şanına levlak buyurup medh eder Rabb-i Ğafur

Parmağın mucizi yekfi aleme ey dost senin
Bilmeyen kadrini müşrik Hakk katından oldu nur

Sen şeha ümmetliğe kıldı damenna hep gelen
Çün temenna vasfın eyler yüz suhuf İncil Zebur

Hem Süleyman kuş dilin bilmezdi ger sen gelmesen
Musa etmezdi suudu hem kelam-ı dağ-ı Tur

Nice mevt-i hayy edip sayende İsa ümmetin
Nemrud’un narı olupdur ceddin İbrahim’e nur

Leblerin ab-ı hayattır Hızır u İlyas’a senin
Hikmet-i fazlınla buldu etti Lokman hem nuşur

Derd-mendim Seyyid’e eyle şefaat ey Resul
Dilde zikrin kalbde fikrin bir kulundur pür-kusur