Yavuz Sultan Selim Han Mısır’ı fethettiğinde bir süre orada kalır idareyi eline alıp kendi hakimiyetini yerleştirmek için bu elzemdir.
Bu sırada çadırda kalıyor çadırı süpürüp temizleyen yemeğini yapan Mısırlı bir cariye vardır ki Yavuz Sultan Selim Han sabah çıkınca çadıra geliyor akşama kadar çadırı temizleyip yemekleri hazırlayıp gidiyor Akşam olunca da Yavuz Selim Han çadırına dönüyor
Nasıl olduysa birkaç defa Yavuz Sultan Selim Hani görür ve ona âşık olur
Lakin umutsuz bir aşk Zira bir tarafta Koskoca Cihan padişahı
Halife-i rûy-i zemin diğer tarafta basit bir cariye
Fakat cariyenin aşkı dayanılmaz boyutlara ulaşıp da kalbine sığmaz
Gelince ne yapacağını bilemez hale gelir ve halifeye açılmaya karar verir
Cariye lakin uçurum cariye iyice çıkmaza sokar ve
Bağımsız hale gelir bir yandan aşkının dayanılmaz baskısı Diğer yandan
Aradaki devasa farkın kendini engelleyememesi arasında bocalayan cariye halifenin
Çıkma cesaretini kendinde bulamadığından yazıyla İlanı Aşk etmeye karar verir ve üç kelimelik bir not yazarak halife hazretlerinin ayağına bırakır
Notta sadece üç kelime yazılıdır Derdi olan neylesin
Akşam çadırına gelip de yatağının üzerinde küçük bir kağıt parçası bulan Yavuz Sultan Selim Han, kağıdı okuyunca bu notu yazanın, çadırını süpüren cariye olduğunu anlar. Ve kâğıdın arkasına cevabını yazar:
“Derdi neyse söylesin.”
Kâğıdı aynı yere bırakır. Sabah olunca da çıkıp gider. Bir müddet sonra Cariye temizlik için çadıra geldiğinde ilk iş olarak kâğıdı arar. Kâğıdı bıraktığı yerde duruyor bulur. Kaparcasına kâğıdı alıp okuduğunda heyecanı bir kat daha artar. Halifenin cevabından cesaretlenen cariye, kâğıdı çevirip dünkü notunun altına şu cümleyi ekler:
“Korkuyorsa neylesin?”
Akşam olur. Halife çadıra döner. Kâğıdı okur ve cevabı yazar:
“Hiç korkmasın söylesin.”
Sabah bu cevabı okuyan cariye artık kararını vermiştir: Aşkını bu akşam halifeye söyleyecek. Ne olacaksa olsun artık.
Ve o gün temizliği bitirdiği halde gitmeyip Halifeyi beklemeye başlar. Yavuz Sultan Selim Han akşam çadıra dönünce cariyeyi kendisini bekler bulur. Cariye, Halifeyi görünce hemen ayağa kalkıp temenna durur.
Yavuz Selim Han “Buyurunuz, sizi dinliyorum” deyince, cariye bütün cesaretini toplamaya çalışırken, titreyen ellerini gizlemek için elleriyle dirseklerini tutarak kollarını kavuşturur. Heyecandan yüzü kıpkırmızı olmuştur.
Kalbi yerinden fırlarcasına atarken, titrek ve mahcup bir sesle: “Efendim…” der. “Cariyeniz…” ve cümlesini tamamlayamadan “Allah!” diye feryat ederek yığılıp kalır. Kalbine sığmayan aşkını söyleyemeden ruhunu teslim eden cariyenin, bu tertemiz aşkı karşısında Koca Halife gözyaşlarını silerek etrafındakilere şöyle der:
“Gerçek aşkı şu cariyeden öğrenin. Zira âşık, mâşukunun yolunda olur ve o yolda ölür.”