Nefsini terk etmeden Rabbini arzularsın,
Hayvanlığı sen geçmeden, insanı arzularsın.

(Men arefe nefsehü, fekad arefe rabbeh)
Kendini sen bilmeden, Sübhanı arzularsın.

Sen bu evin kapısını, henüz bulup açmadan,
Maşuka kavuşacak, zamanı arzularsın.

Dışarı üfürmekle, yakılır mı bu ocak?
Gönlün Hakka vermeden, ihsanı arzularsın.

Dağlar gibi kuşatmış, tembellik kardeş seni,
Günahını bilmeden, gufranı arzularsın.

Konuk için evin yok, hiç hazırlığın da yok,
Issız dağın başında, mihmanı arzularsın.

Bostanı, bağı gezdim; hiç meyve bulamadım,
Sen söğüt ağacından, rummanı arzularsın.

Gece sayıklar gibi, anlaşılmaz söz ile,
Sen de mi ey Niyazi, irfanı arzularsın?

Camı temizlemeden aynayı arzularsın
Zünnarını kesmeden imanı arzularsın

Küçük çocuklar gibi, binersin ağaç ata,
Tecrüben yok, topun yok, meydanı arzularsın.

Karıncalar gibi sen, ufak ufak yürürsün,
Meleklerden ileri, seyranı arzularsın.

Topuğuna çıkmadan, suyu deniz sanırsın,
Sen sen dereyi geçmeden, ummanı arzularsın.

Haydi Niyazi yürü, atma oku ileri,
Derdiyle kul olmadan, sultanı arzularsın.