Çünkü destûr ile girdin gülşene
Söyle ahlâkından ey şeydâ yine

Haste-i câna şifâdır midhati
Dü cihânda yeğdir ednâ himmeti

Saç dehânın şîşesinden hoş gül-âb
Nâfe-i dilden yayılsın müşk-i nâb

Sözleri her derde kânûnu’ş-şifâ
Kim tutarsa bula sıhhatla safâ

Ger murâdınsa cihânda ihtidâ
Gel bugün ahlâkına kıl iktidâ

Zâtı Mahbûb-ı Hudâ hulku ‘azîm
Adı Mahmûd ü Muhammed hem rahîm

Fakr ile cûd ü sehâ idi işi
Bâtıla etmezdi hergiz cünbüşi

Hayr işe “lâ” demedi ol hande-rû
Bitirirdi kim gelirse yalvaru

Sanısı hep hayr idi a’dâsına
Var kıyâs it niceydi ahbâbına

Hoş güleç yüzlüydü gam tutmaz idi
Kakıyup kimseye kaş çatmaz idi

Gamlılar görse yüzün ferhân idi
Ağlayu gelen ana handân idi

Kakımazdı kimseye dünyâ için
Kındırırdı dâimâ ‘ukbâ için

Sabr iderdi kendüye olsa ezâ
Ya sükût ile yâhûd hüsn-i edâ

Karşılamazdı anı düş-nâm ile
Çağırırdı her birin hoş-nâm ile

Gelseler ‘özr ile sonra nâdimîn
Hoş kabûl eylerdi fi’l-hâl ol emîn

Hemm-i dünyâ ile hergiz yetmedi
Gamm-ı ‘ukbâ hiç dilinden gitmedi

Levh ü lu’ba vermedi kat’â rızâ
İtmemişdi tıfl iken ol murtazâ

Söylemezdi hergiz ol zâyi’ kelâm
‘İlm ü hikmet söyler idi ve’s-selâm

Ger mizâh itse iderdi şer’ ile
Hâtırına tâ ki vahşet gelmeye

Günler olurdu ki yemezdi ta’âm
Yer ü gök miftâhı eldeyken tamâm

Arpa ununu eletmezdi o şâh
Hoş mübârekdir diye yerdi o mâh

Her mübâhı yermez idi yer idi
Kul olana bu da çokdur der idi

Tiz dururdu itse da’vet bir gedâ
Şâh-ı kevneyn iken ol nûr-ı hüdâ

Yer idi her ne getirse ol fakîr
Anı överdi nefîs ü ger hakîr

Eyler idi anda çok hamd ü senâ
Bize de vir bu hısâli Rabbenâ

Hasteler sorup iderdi ta’ziyet
Uluya hürmet kiçiye merhamet

Hükm içinde bir idi hâss ile ‘âmm
Gösterirdi anda ‘adl ile kıyâm

Kimseye itmezdi hiç meyl ile zûr
Ger ana gelse Süleymân ile mûr

Meskenet ehline hoş gam-hâr idi
Dâimâ fakr ehline hem-vâr idi

Giyer idi hem tevâzu’la abâ
Dir idi ehl-i abâya merhabâ

Dâimâ îsâr idi kârı anın
Vakf idi fakr ehline vârı anın

Virmedi dînâr u dirhem ana hem
Tîz giderdi gelse destine ne gam

Sadr-ı pâki gıll u gışdan pâk idi
Gönlü alçak menzili eflâk idi

Kendüye kemlik eden küstâhına
‘Özr iderdi yalvarup Mevlâ’sına

Dir idi ey Rabb-i dânâ-yı ‘afuvv
İtmez idi bunu ger bilseydi bu

Nefsi için komadı taş üzre taş
Hakk işinde kor idi taş üzre baş

Sığar idi her yetîmin başını
Dest-i lutf ile silerdi yaşını

Menba’i’l-âdâb idi ol hayr-i nâs
Ululanmazdı giyerdi hem palâs

Şâh iken kevneyne giymezdi harîr
Kaçmasın benden diye her bir fakîr

Gönlü alçak idi kendi ‘âli-şân
Virir idi “kâbe kavseyn”den nişân

Gitmez idi hiç vudûsuz bir yere
Yatmaz idi hem vudûsuz pistere

Az uyurdu gece ol mi’mâr-ı dîn
Siyyemâ vakti’s-seherde ol emîn

Gönlü Mevlâ’sında dilde Rabbenâ
Geh du’â ederdi Hakk’a geh senâ

Gel nazar kıl bu hısâle sen dahi
Bizde var mıdır birisi ey ahî

Çünkü öykünmeyesin ol Hân’a sen
Nicesi ümmet olursun ana sen

Ger bu söz denile tâ yevmü’l-kıyâm
Hak budur bir harfi olmaya tamâm

Olmak istersen Habîb’e âşinâ
Ver salâtı bul anınla rûşenâ