Emel kimdir beyân idem sıfâtın
Bilesin ol leîmin seyyiâtın

Emel oldur ki zikr etmez memâtı
Bekâ ile recâ eyler hayâtı

Uzak sanular eyler onda nâdân
Bunu fehm eylemez ki çıka yalan

Tasavvurlar ider bâtıl hevesden
Dimez kim uçaram bir gün kafesden

Düzüp vehm ü hayâlden kârbânı
Salar taşra ömür haddinden anı

Olup dünyâ-yı gaddâr ile mesrûr
Unutur mevtini memkûr u mağrûr

Dimâğından uçup lezzât-ı tâ’ât
Konar onun yerine hubb-ı şehevât

Olup hırs ile ol dünyâya meşgûl
Unutur âhiret milkini mahzûl

Dolup dünyâ ile kalbi ser ü pâ
Düşüpdür deyr-i kalbinde çelîpâ

Gam u şâdı olup dünyâya maksûr
Hemîn onu sanar meftûn-ı bî-nûr

Televvüsle halel bulup dimâğı
Olur bu cîfenin bir turfe zağı

Yiler bir seg olup bâzâr içinde
Bu halkı durmadan âzâr içinde

Salâtın vakti geldikde o miskîn
Çeker sıklet olur mahzûn u gamgîn

Şürû’ etseydi sehv ile salâta
Gider kalbi yine ol seyyiâta

Yönü mihrâba kavgâsında kalbi
Gönül dünyâya sevdâsında kalbi

Düşüp tesbîh mahallinde hesâba
Diler onunla irişe sevâba

Gönül dünyâ ile “iyyâke na’büd”
Dise ol dem kime olur ta’abbüd

Ne hâlet var gönülde ne huşû’u
Ne secde var yerinde ne rükû’u

Binip hırs atına tîh-i hevesde
Yiler sağ u sola fi’l-i ‘abesde

Yapar bâtıl hevesden nice bünyâd
Bunu fehm eylemez ki Âd u Şeddâd

Hevesle yapdılardı nice bünyân
Karâr itmediler içinde bir ân