Eyâ sen sanma kim senden bu güftârı dehân söyler
Veyâ terkîb olan unsur yâhud lahm-i zebân söyler

Seni evvel sana bildirmek murâdın kasd edüp Mevlâ
Anâsırdan giyüp bir don yüzünden tercümân söyler

Hayâl-i zıll yeter ‘ibret görünen hayme-i tende
Değildir nutkeden sûret derûnunda duran söyler

Şular kim bilmedi nefsin “aref”den almadı dersin
Değildir Hakk’a ‘ârifler özün bilmez yalan söyler

Kimindir bunca cümbüşler kimindir nutkeden cevher
Özünden olmadın ‘ârif özünden özge kân söyler

Yaratdı cümle eşyâyı özün pinhân edüp anda
Göründü nice bin yüzden velî kendi nihân söyler

“Sekâhüm Rabbühüm” hamrin içen ‘âşıklar ey Nakşî
Erer ma’şûkuna anlar mekândan lâ-mekân söyler