Dinle benden bunu ey yâr-ı Nebî
Söyleyem sana zi-esrâr-ı Nebî

Cân ü dilden dâyelik idem sana
Ger kulak tutar isen benden yana

Tıfl-ı cânın sedy-i hikmetden eme
Terbiyet bulup irişe hoş deme

İrişe Cibrîl-i ilhâmdan sana
Sol haberler kim kalısarsın tana

Sadrını şerh ile tathîr eyleye
‘İlm ü hikmet birle tenvîr eyleye

Pes vücûda geldi Sultân-ı Rusül
Ya’nî ol mi’mâr-ı dîn hân-ı rusül

Mekke’nin hâtunları ey hoş nihâd
Oğlun emzirmezdi üç günden ziyâd

Dâye tutardı fakîr u ger ganî
Ücret ile emzirirlerdi anı

Bir kabîle var idi beyne’l-‘Arab
Hûy idi anlarda ‘iffetle edeb

Eslahıydılar cehâlet ehlinin
Ekseri efkardı lâkin anların

Kim Benî Sa’d idi hoş anlara nâm
Buldular âhir sa’âdetle nizâm

İttifâkâ içlerinde kaht-ı sâl
Olmağın kalmadı anlarda mecâl

Bu sebebden nice hâtun Kabe’ye
‘Azm kıldı erleri anda bile

Dâye olup tâ ki oğlan alalar
Sâhibinden türlü ihsân bulalar

Ol Halîme ana bileydi o dem
Bir ulu hâtun idi zâtü’l-himem

Irkı pâk ü tab’ı hem mevzûn idi
Kânı’aydı himmeti efzûn idi

Olmasaydı cümle evzâ’ı latîf
Anın emmezdi südünü ol şerîf

Vâr idi bir yaşlıca aruk deve
Südün içmek için aldılar bile

Lîk aç olmağ ile süd ey dede
Kalmadı ne devede ne ânede

Vâr idi bir merkebi ol da za’îf
Cümleden geri kalırdı ol nahîf

Geldiler bu hâl ile pes Mekke’ye
Bu garazla vardılar her hâneye

Cümlesine Hazret’i arz itdiler
Bu yetîmdir diye i’râz itdiler

Ol Halîme lâkin ol zâtı temiz
Anladı kimdir o Sultân-ı Azîz

Emmemişdi kimsenin ol sedyini
Hiç tereddüd etmeyüp aldı anı

Titredi üstüne ol hâtun hemân
Kim helâlıyla tanışdı ol zamân

Didi budur gerçi bir tıfl-ı yetîm
Lîk bundan umarım nef’ dilim

Çehresi hûbdur sa’âdetden nişân
Var cebîninde olısar ‘âli-şân

Virdi destûr aldılar ol serveri
Bağrına basdı hemân ol dilberi

Ağzına aldı hemân sedy-i latîf
İmreyüp südüyle doldu ol şerîf

Oğlu bulmaz iken anda katre şîr
Gözlenüp ol sedyi oldu müstenîr

Bu mübâreklikle südlendi deve
Şâd u hurremlikle döndüler eve

Nicesi şâd olmasın ol mâhitâb
Koynuna girdi anın ni’me’l-meâb

Hicrine aldı vü bindi merkebe
Oldu şevkinden o merkeb fârihe

Kimseye yol vermez oldu der-tarîk
Kim ama râkib-dürür ni’me’r-refîk

Merkebine reşk iderdi âsumân
Mâh-ı nev-na’l olmak isterdi hemân

Kanda kim uğradılar bitdi çemen
Ümm-i geylân her biri serv ü semen

Ol Halîme ol şerîfe râyegân
Virdi her kârı sa’âdetden nişân

Ana hep reşk itdi ehl-i kâfile
Bakdılar çün hâline insâf ile

Didiler kim ol yetîm-i ecmeli
Kâşki biz alıp olaydık kâfili

Pes sa’âdet olmadı anlara yâr
Geçdi fursat assı etmez âh ü zâr

Geldiler evli evine sâlimîn
Girdiler yerli yerine gânimîn

Ol Halîme lîk ol kadir-şinâs
‘İzzet ile zâhir oldu beyn-i nâs

Koyunun kanda iletseydi çobân
Doyar idi südlenirdi ol zamân

Gayrılara hâsıl olmazdı bu hâl
Bildiler kim bu yetîmindir hısâl

Mâ hasal yümn-i kudûmu ol şehin
Zâhir oldu dâyesinde ol mehin

Dir idi zevci Halîme’ye müdâm
Bu sa’âdet bize bundandır tamâm

Kardaşından yeğ severlerdi anı
Her işinde ön görürlerdi anı

Günde bir aylık büyürdü ol imâm
Ayda bir yıllık olurdu ol hümâm

İki yaşa irdi ol sultân-ı dîn
‘Unsur-ı pâki tamâm oldu yakîn

İltdiler anı anasına gerü
İtdi anlara mükâfât ol erü

Çünkü bulmuşlardı çok hayr-ı kesîr
İftirâkı oldu anlara ‘asîr

Didiler anasına ey nesl-i pâk
Sen bilirsin tâzedir bu tıfl-ı pâk

Doymaya diriz hevâ-yı Mekke’ye
Korkarız za’f ire hem bu tâzeye

Yine ver bize olalım hâdimi
Yümn-i pâyinden bulalım hoş demi

Şol kadar yalvardılar ol ikisi
Döymedi yalvarmağa pes ânesi

Koşdu âhir anlara ol serveri
Hasretiyle oldu cânından berî

Sevnişürek geldi anlar dârına
Pes mukârin oldular dildârına

Nice müddet oldu bir gün nâgehân
Dâyenin oğlanları ol kâmilân

Dilek itdiler anadan ey ana
Kim Muhammed bile gitsin koyuna

Nice bir mahbûs olur ol hoş-nihâd
Seyr-i sahrâ ile hoş bulsun küşâd

Gide tâ kim tab’-ı pâkinden melel
Bize gelsin ana gelmesin zelel

Bilir idi mihribân oldukların
Birbirinden anı yeğ sevdiklerin

Virdi destûr aldılar dilşâd olup
Sohbet-i ihvân ile âbâd olup

Geldi ol sâ’atde Cibrîl-i Emîn
Sadr-ı pâkin şak ider şâhın hemîn

Kalbini şeytânî hazdan itdi pâk
Yenine îmân ü hikmet kodu pâk

Hem açup anda mübârek bağrını
Vurdu zahrına nübüvvet mührünü

Mühr anınçün vurdular ol pâdişâh
Kim ola mahsûs-ı dergâh-ı ilâh

Hem işâretdir kim ol nûr-ı ziyâ
Mühr vuruldu ola hatmü’l-enbiyâ

Hem işâretdir kim ol ‘âlî-nişân
Anı kim görse olurdu şâdumân

Nûr-gâhı berk olurdu şâmeden
Lem’ası taşra çıkardı câmeden

Ohşadı pes Cebraîl öpdü yüzün
Didi sen mahbûb-ı Hakk’sın ey güzîn

Hıfz ide seni muhâlifden Hudâ
Tâ ki ‘âlemde olasın muktedâ

Bir yana evlâd-ı dâye yüğrüşüp
Evlerine geldiler pes ağlaşup

Didiler bir kişi geldi nâgehân
Ahmed’in sadrını şakk itdi hemân

Heybetinden varamadık yânına
Ol şehi öldürdü kıydı cânına

İşitüp dâye anı ol mihribân
Âh u efgân ile tîz irdi hemân

Gördü diridir durur ol serveri
Lîk tağyirdi o vech-i enveri

Hamd edüp bağrına basdı ol şehi
Götürdü meh-i tâbdan ol mehi

Danışup erine der işbu hilâl
Korkarım bedr olmadan bula zevâl

Hoşdur ulaşmak emânet ehline
Yaraşır kim şems ulaşa burcuna

Kodular ol gün ol şâhı hevdece
‘Azm-i Mekke eylediler ol gice

Âmine Hâtun’a geldiler hemân
Didiler günden güne işbu cüvân

Tal’atı hûb u mübârekdir işi
Cümle dilde yer ider her cünbüşi

Her gören reşk ile nâzırdır buna
Korkarız kim bed-nazar değe ana

Anası aldı anı ikrâm ile
Dâyesini döndürüp in’âm ile

Altı yıldan sonra gitti ânesi
Ferd ü tenhâ kaldı ol dürdânesi

Gerçi Abdulmuttalib oldu kefîl
Fi’l-hakîka ana Hakk idi vekîl

Çün sekiz yaşına irdi ol Habîb
Rıhlet itdi dünyeden cedd-i lebîb

Anı ammisi Ebû Tâlib bu dem
Gördü gözetdi kemâlince o dem

Nice yıldan sonra ol dâye yine
İki defa irdiler dîdârına

Biri bi’setden ön idi geldiler
Hadîce Anayı almış buldular

İtdi anlara o şâh in’âm-ı tâm
Sevnişi geldiler anda ol kirâm

Biri bi’setden son idi kim bular
İşitüp ahvâli anda geldiler

Buldular îmân ile hoş ‘izz ü câh
Buldular her vech ile lutf-ı ilâh