Gel bu ‘ilm-i kâle kalma bâkî kalmaz ol sana
Kisb ü kârın olmayınca çâre kılmaz ol sana

Fânî dil tesbîhi koya hâlet-i nez’inde bil
Hem gerekdir ol zamânda bir derûnî dil sana

Kendi zu’m-i ‘ilmi ile menzile irmez kişi
Var ara bir kâmil er kim salıvere yol sana

Fıkh ferâiz ‘ilm-i ‘âmmdır ‘âmm ile hâss olma kim
Hâsılın harca vefâ kılmaz akçe vü hem pul sana

Bir ‘amel kıl kim bu gün görmeyesin yevmü’l-hisâb
Yoksa yarın yarı kılmaz ölür isen bil sana

Meskenet bâbında başın top idüp atmak gerek
Kim ki buğz u gıybet ü herze kılarsa gel sana

Kibr ile ‘âr ider isen ‘âciz-i bî-çâresin
Ger tutalum cümle ‘âlem bende vü hep kul sana

Anlama el sunduğundan girmeyiser eline
Sanmadığından gelir kısmet tevekkül kılsana

‘Âkil isen evliyânın katârından kalma kim
Hey neler kıla harâmî kârbândan kalsana

Kanı şol kim kâmil-i dânâ sanırdı kendini
Ger sorarlarsa ne kıldın geçdi bunca yıl sana

‘Ucb idüp ‘âriflere baş eğmeğe ‘âr eyleme
‘Âkil isen işbu sözler az değildir al sana

Hey ölü müsün uyur musun uyan aç gözünü
Gâfil olma gâfil olma gör ne söyler dil sana

Ey Sinân Ümmî bu pendi ger kılarsan kendine
‘Âlem-i vahdet ilinden güliserdir gül sana

Ümmi Sinan