Gönlümü dîvâne kıldı ‘âkıbet sevdâ-yı ‘aşk
Gayrıdan bîgâne kıldı bu dili âşinâ-yı ‘aşk

Zülf zincîrine düşüp kayd u bend itdi beni
Gitdi ‘aklım şöyle Mecnûn eyledi Leylâ-yı ‘aşk

Cümle vârım gitdi elden ‘aşk ile doldum hemîn
Kendi vârından pür itdi bu dili kimiyâ-yı ‘aşk

Aldı ağyâr kesretin tecrîd ü tenhâ eyledi
Pes ezelden olmuş idim yâr ile yağmâ-yı ‘aşk

‘İlm ü a’mâl zühd ü takvâ perdesin ref’ eyle kim
Tâ gönülde berk ura ihlâs ile takvâ-yı ‘aşk

‘Aşk deminden gül gülistân oldu bu dil ravzası
Bülbül-i cân şevke geldi ez-sadâ nağmâ-yı ‘aşk

Yere göğe sığmaz iken şâh-ı ‘aşkın leşkeri
Bî-tekellüf kondu câna oldu dil me’vâ-yı aşk

Tahtgâh-ı şâh olalı bu dil-i vîrânemiz
Pes vücûd iklîmi ma’mûr oldu ez-ihyâ-yı ‘aşk

Bezm-gâh-ı dilber oldu bu gönül meyhâne-veş
Mest ü sekrân eyledi yârânını sahbâ-yı ‘aşk

Şûlelendi pertev-i hüsn-i cemâlinden bu dil
Gitdi zulmet kaldı vahdet dost ile mevlâ-yı ‘aşk

Zâhir oldu sırr-ı vahdet nice bin yüzden velî
Gulgule virdi cihâna savlet-i gavgâ-yı ‘aşk

Çün bu ‘aşkdan cümle eşyâ feyz alırlar her zamân
Böyle bir üslûb u tertîb eyledi icrâ-yı ‘aşk

Kıldı bu eşyâyı mir’ât cilvesine ol güzel
Çün gönülde zâhir oldu keşf ile ma’nâ-yı ‘aşk

Gâh ma’şûkun yüzünden ider ol arz-ı cemâl
Gâh olur ‘âşık gözünden gösterir îmâ-yı ‘aşk

Bir-dürür ‘âşık u ma’şûk gayrı sanma ‘ârifâ
Cümlesin câmi’ benem kim budur da’vâ-yı ‘aşk

On sekiz bin kâinât ‘aşk ile buldu intizâm
Hükm ider çün kâf-ı dilde her zamân ‘ankâ-yı ‘aşk

Ders alan ‘aşk mektebinden ‘ârif olur Sûziyâ
Almayan câhil deyü fetvâ virir mollâ-yı ‘aşk