Gözyaşları damla damla mısralaşan şiir,
Sevincin-kederin, ümidin-ye’sin nağmesi.
Bazen hicranla yanar insan, mum gibi erir..
Ve gözyaşlarına dönüşür soluğu, sesi.

Bazen çocuklar gibi coşar, sevinçle ağlar,
Görünce dört bir yanda tüllenen şafakları..
Bazen âdeta bir kor ciğerlerini dağlar,
Kaplayınca zulmetler, kederler ufukları.

Gözyaşları ateşleri söndüren bir iksir,
Cehennemlere karşı yırtılmayan bir sera..
Ve gönüldeki mânâlar onlarla yeşerir,
Onlarla cennetlere döner bütün bir verâ…

Yaş döken gözler, serhaddeki gözlere denktir;
Görmez gayyâları Allah için ağlayanlar.
İçten ağlama kalb sadakatine mihenktir,
Anlar bunu ancak gönlünde Hakk’ı duyanlar…

* * *

Gönlüm her zaman bir gamlı haberle buğulu,
Uçup gidiyor sevdiklerimiz birer birer.
Hislerim buruk, gözlerim yaşlarla dopdolu,
Bir bir gelmeler, bir bir gitmek içinmiş meğer..!

Hayat her zaman zahmet yaş varınca elli beşe,
Sararıyor arzu ve emeller yaprak yaprak;
Sistemler açılıyor birden meçhul inişe,
Ve az ötede hislere çarpıyor son durak…

Ufukta hem bir kanlı şafak hem de sonsuz nûr,
Mü’minler durmadan yürüyor hep O’na doğru;
Sonra, ak-kara, va’dolunanlar eder zuhûr,
Bazıları zift gibi, bazıları dupduru…

Şimdi pürmelâl ellerim arasında başım,
Ümit çiçeklerimde kırağı endişesi;
‘Son’un, bilmem ne kadar yakınına varmışım
Azrail’le söyleşir gibi rûhûmun sesi…

Herkesle beraber yürüyoruz öbek öbek,
Salmışız kendimizi ukbâ mûsıkîsine;
Rûh sonsuza doğru pervaz eden bir kelebek,
Kaptırmış kendini zevâlin en nefisine…

Tıpkı bir ney gibi bütün ömür boyu zâr zâr,
Ne gurbeti biter, ne gurûbu hiçbir zaman.
Mecnûn gibi hep ağlar dolaşır O’nu arar,
Gözleri hicranla dolu, gönlünde hafakan…

***

Ağla gözlerim ağla, ırmaklarda gün dönsün!
Ağla, vâdiler Nil, dağlar ‘Tûr-i Sînâ’ olsun!
Ağla ki, İbrahim’i saran ateşler sönsün!.
Ve yeşeren asâ ile sihirler bozulsun.!

Şak şak olsun ‘Kafdağı’, hayat suyu fışkırsın!
Dirilsin ölüler gözyaşı kurnalarında;
İradenin kollarındaki zincir kırılsın..
Görünsün yeni fecrin ışıkları ard arda..!