Mevsim döndü birdenbire bahar oldu hazan,
Gül kokularıyla esiyor esince rüzgâr.
Sonsuzluğa doğru akıyor tül pembe zaman,
Az ötede o şanlı günün şehrâyini var…

Pas tutmuş gündüzler artık bir bir çözülüyor;
Kara-buza inat ufukta sımsıcak bir yaz;
Her yörede murat üveykleri süzülüyor,
Rüyâları masmavi, ufukları bembeyaz…

Keşke güneş batmasa, asla gece olmasa!.
Yollar eklense uç uca ötelere kadar!.
Karanlıklar bassa da, renklerimiz solmasa!
Bir daha yalnız kalmasa asırlık yalnızlar..!

Doğan renk renk sabah uzasın asırlar boyu,
Yaşayalım hülyâlarımızı doya doya
Ve hazır ısınmışken karanlıkların suyu,
Dalmasın iradeler o öldüren uykuya…

Kızıllık yaslandı gurûba gayri zor işi,
Diyalektik tıpkı kül dolu mangal gibi,
Devriliyor peş peşe bâtılın dördü beşi,
Artık göründü o yalancı hülyânın dibi…