Ey münzel-i “Kur’ân-ı Mübîn” âleme rahmet
V’ey hilkati insanlık için en yüce ni’met
Sıyrıldı kudûmunla ufuklardaki zulmet
Nûrunla bulundu der-i gencîne-i hikmet
Lutfeyle bu bîçâreye ey şâfî’-i ümmet
Sevgindir efendim bize sâhâ-yı selâmet

“Levlâke” deyüp şânını ey zât-ı mu’allâ
Zâtında senin çehre-numûn eyledi Mevlâ
Sensin güzelim Rabbine mir’ât-ı mücellâ
İrfâne eren bildi seni cümleden evlâ
Lutfeyle bu bîçâreye ey şâfî’-i ümmet
Sevgindir efendim bize sâhâ-yı selâmet

Âşıklarının ettiği feryâd ile efgân
Bülbülleri hâmûş ediyor ey gül-i handân
Izhâr ediyor aczini medhinde sühândân
Geçmez mi firâkınla yanan cân u cihândan
Lutfeyle bu bîçâreye ey şâfî’-i ümmet
Sevgindir efendim bize sâhâ-yı selâmet

Nâ-sâye-i bî-şekkinin ey nûr-i mücessem
Ekvân senin resmin ile oldu müressem
Nûrundur eden çehre-i ferdâyı mübessem
Kurbân olurum kimde senin bûyini sezsem
Lutfeyle bu bîçâreye ey şâfî’-i ümmet
Sevgindir efendim bize sâhâ-yı selâmet

Sen âleme rahmet diye halk oldun ezelden
Teşrîf-i kudûmunla teâlallah tezelden
Dünyâyı mutahhar kılıverdi rezelden
İhsân umulur sen gibi bir böyle güzelden
Lutfeyle bu bîçâreye ey şâfî’-i ümmet
Sevgindir efendim bize sâhâ-yı selâmet

Firkatle yanıp yakmadayım kendimi kendim
Nefsim beni terk etmedi pek arzu-pesendim
Bittim eridim vâ-esefâ gayrı tükendim
Rahmet nazarın benden ermez mi efendim?
Lutfeyle bu bîçâreye ey şâfî’-i ümmet
Sevgindir efendim bize sâhâ-yı selâmet

“Hikmet” sana mensûbiyyetiyle müşerref
Lâkin ne yazık jeng-i günâhıyla muarref
Kıtmîr olabilmek bile dergâhına ne şeref
Memdûh-i Hudâ’sın olamam ben sana vassâf
Lutfeyle bu bîçâreye ey şâfî’-i ümmet
Sevgindir efendim bize sâhâ-yı selâmet