Çün sana gönlüm mübtelâ düştü
Derd ü gam bana âşinâ düştü
Zühd ü takvâya yâr idim evvel
Aşk ile benden hep cüdâ düştü

Vaiz ider gel aşkı terk eyle
Nideyim sabrım bî-vefa düştü
Aşka uşşâkın davet etmişsin
Can kulağıma ol sadâ düştü

Kim seni buldu kendi yok oldu
Vaslına ey dost can bahâ düştü
Bu Niyâzî’nin hiç vücûdunda
Zerre komadı hep bekâ düştü