Çün sana gönlüm mübtelâ düştü
Derd-ü gam bana âşinâ düştü
Zühd-ü takvâya yâr idim evvel
Aşkla benden hep cüdâ düştü
Vâiz eder gel aşkı terk eyle
Nideyim sabrım bî-vefâ düştü
Nice terk etsün aşkı şol âşık
Ana karşu sen meh-likâ düştü
Vechini görsem dağılır aklım
Zülfün ona çün muktedâ düştü
Kim seni buldu, kendi yoğ oldu
Vaslına ey dost can bahâ düştü
Aşka, uşşâkın dâvet etmişsin
Can kulağına ol sadâ düştü
Bu Niyâzî’nin hiç vücûdunda
Zerre komadı hep bekâ düştü