Çün sana gönlüm mübtelâ düşdü
Derd ü gam bana âşinâ düşdü

Zühd ü takvâya yâr idim evvel
Aşk ile benden hep cüdâ düşdü

Vâiz ider gel aşkı terk eyle
Nideyim sabrım bî‐vefâ düşdü

Nice terk etsin aşkı şol âşık
Ana karşı sen mehlikâ düşdü

Vechini görsem dağılır aklım
Zülfün ona çün muktedâ düşdü

Kim seni buldu kendi yok oldu
Vaslına ey dost cân bahâ düşdü

Aşka uşşâkın da’vet etmişsin
Cân kulağına ol sadâ düşdü

Bu Niyâzî’nin hiç vücûdunda
Zerre komadı hep bekâ düşdü