Bir avuç yiğitti,yüreklerinin ve vicdanlarının insafsızca satıldığı,sevgi ve aşkların buruşturulup atıldığı şu kahpe düzende umutların uyanacağı günler özleniyordu.Kutlu dinin yılmaz bekçileri umutla soluk kesmiş bekleniyordu.Gerektiğinde susacak bazen haykıracak,dürüstçe yaşamı savunacak,şu ıssız çorak vadide Hakkın çığlığı bitecek,filizleniverecek yaşamı savunacak ve özgürlüğü ve adaleti ihaneti zulmü sorgulayacak ve kula kulluğu.Gözü pek yiğitler aranıyor.Derken sanki bir nefha lahut aleminden alnı pak erler beliriverdi birden evet evet bir avuç yiğitti,bir demet gül,kır çiçeği, ne söylesem bilmem ki.
Ölümü düşmanı kadar küçük temiz ideallerini ölümsüzleşen ölüm kadar büyük görüyorlardı.Bunlar ki ihanet dikenleri arasında bir demet çiçektiler,ümit verdiler aşk verdiler sevgi verdiler,şehadet neme nedir insanlığa öğrettiler.Tebessümle girdiler zulüm tufanına.Pişerek aşkın sıcaklığında su verilmiş çelikten bir sevda gibi ısrarlıydılar yeryüzü aşkınla eriyinceye dek.İnsan yetiştiren iklimimi bozmuşlardı.Küllediler kuraklaştı kaç kez kaç bin kez ama vaadi vardı Hakkın yine denizlerde okyanuslardayız işte.İnkara küfre inat Hakka susamışlarız.Bunlar biliyorlardı inanç ki yenilmez kılar insanı zira yenilgi yoktur iki konumda da yücelmek var semaya ötenin ötesine gömülerek dirilmek tarihin ta kalbinde ölmek var ölmemek için dirilmek diriltmek için ölü kalpleri diriltmek bir gelecek hazırlamak nur yumağı yavruya karanlığa bir mum yakmak.Zihninde inkılap ki insanlar ölmesin bir hiç uğruna.Anneler yavrular ağlamasın silahlar öfkeyle patlasın sonra süngüler gülleri kuşansın yeter ki Zeynep’ler ölmesin öldürülmesin.İnsanlar adaleti bellesin.Bir avuç yiğitti,insanlık dersi verdi yeryüzü coğrafyasında nurdan abideleşti bir anda,yılmayan gözlerini dikmişlerdi ufuklara,okuyorlardı birer birer sonsuzluk şiirini,çarkı bozuk şu dünyaya öğrettiler bellettiler candan geçmek ne demekmiş ve ölerek ölümsüzleşmek eğilmeden yücelmek dava ağacını selvi filizini kendi kanıyla sulamak ve son anını ve son nefesini ve canını soluyarak.