“Ey hürriyet!Seni seviyorum.Sana muhtacım.Sana aşığım.Sensiz hayat çokzordur.Sensiz ben de yokum.Varım, fakat ben değilim.
Sensizboş,avare,ümitsiz,soğuk,acı,bıkmış,karamsar,kinci,problemli,yorgun,ruhsuz,kalpsiz,ışıksız,tatsız,intizamsız beyhude bir varlığım. Sensiz ben yani hiç bir şeyim.
Ey hürriyet senin şefkatinle beslenmişim.
Ey hürriyet senin yüksek ve özgür endamın, mabedimin güzellik minaresidir.
Ey özgürlük!Senin masum ve rengarenk kuşların aşina ve sırdaş dostlarımdır.
Barışın kuşlarıdır onlar,tüm ümit ve iyi haber mesajlarımın ve bütün müjdelerimin habercisidirler.
Ey hürriyet keşke seninle yaşasaydım.
Keşke seninle can verseydim.
Keşke sende görseydim.Sende çarpsaydım Sende uyusaydım.
Seninle yansaydım seninle yazsaydım, söyleseydim.
Sende hissetseydim ve keşke seninle olsaydım!
Ey hürriyet ben zulümden bıkmışım,tutsaklık kemendinden bıkmışım.
Zincirden bıkmışım, Zindandan Hükümetten bıkmışım.Gerekenden nefret etmişim.
Beni esarete götüren ve ipe çeken her şeyden ve herkesten tiksinmişim.
Ey hürriyet,ey kutsal hürriyet seni tahta oturtmak istiyorum.
Ya sen beni kendini çağır, ya da ben seni kendime çağırayım
Ey hürriyet Kanadı kırık güzel kuşum!
Keşke seni vahşet muhafızlarının pençesinden gece, karanlık ve soğuğa sebebiyet verenlerden
duvarları, sınırları, kaleleri, zindanları yapanlardan kurtarabilseydim.
Keşke kafesini kırabilip seni temiz bulutsuz ve tozsuz sabahta uçurabilseydim.
Fakat… Ellerimi kırdılar dilimi kestiler ayaklarımı zincirlediler,gözlerime mil çektiler.
Yoksa beni seninle yoğurmuşlar seni derinliğimde en samimi ve gerçek benliğimde buluyorum,
tadını her an kendimde tadıyorum,kokunu kendi yalnız atmosferimde her an kokluyorum.
Kalbi oynatan sesinin melekuti kanatlarının gölgesiyle gökyüzünün altında kaldığı yıldız dolu çöl sonbaharının gecelerinde işitiyorum.