Zaten görünen bedenler,
Sonunda gitmek için kurulmuştu.
Fakat, mana ebediyyen,
Neşeli bir halde yaşayacaktı.

Hz. Mevlâna bir gün dostlarına;
“Bizim müritlerimiz türbemizi,
Uzak mesafeden görünecek,
Yüksek şekilde yapsınlar.

Bizim türbemizi görenler,
Aşkla, tam teslimiyetle, doğrulukla,
Türbemize gelip ziyaret ederse,
Yüce Allah, dileğini yerine getirir.

Zamanı geldiğinde türbemiz,
Konya’nın orta yerinde kalacak,
Gayette mâmur olacak,
Mesnevi’miz, insanlara, mürşitlik edecek.”

Sultan-ül Ulema Bahaeddin Veled Hz.leri,
Sarayın gül bahçesine defnedilmişti,
Hz. Mevlâna’da o bağın en seçkini,
Ayrı duramazdı bağından, ceddi babasından.

İki gönül sultanı,
Gül bahçesinin en nadide gülleri,
Ayrı düşmez, ayrı olamazlardı,
Bir an olsun ayrılmayan mana üstadları,
Allah erleri, kabir komşusuda olmalılardı.

Mevlâna Hazretlerinin vefatından,
Birkaç ay sonra türbesi, yapılmaya karar verildi,
Yeşil kubbeli türbesi herkesin beğeneceği şekilde,
Uzaktan görülecek güzellikte,
Hz. Mevlâna’nın isteği gibi, yüksekçe yapıldı.

“Ölümümüzden sonra, mezarımızı yerde arama,
Bizim mezarımız arif kişilerin gönülleridir”

Bu yanda ölümdür ama, o yanda doğumdur,
Derin bir aşkla Hakka vuslatın doğumuydu,
O halde ölüm günü, vuslat günü,
Sevgilinin sevgiliye kavuşma günü,
Yani düğünü, Şeb-i Arus’uydu.

Vefatından sonra sahibi olduğu aşk kürsüsü,
Erenler postu boş bırakılamazdı, bırakılmamalıydı,
Mevlâna’nın devamı Mevlâna’lar vardı,
Çelebi Hüsameddin, Sultan Veled,
Ulu Arif Çelebi ve niceleri…

Ben yaşadıkça Kur’an’ın bendesiyim,
Ben Hz. Muhammed (sav) in ayağının tozuyum,
Biri benden bundan başkasını naklederse,
Ondan da bizarım, o sözden de bizarım (şikayetçiyim).

Öyle bir dostsun ki sen,
Yüzyıllar geçsede çağıransın,
Din,dil,ırk ayrımı yapmadan
Gel diyorsun,gel
Ne olursan ol,yine gel

Kalbinin, sevginin, hoş görünün boyutu,
Asırları devirip bu günlere gelmiş,
Peygamberin Muhammedi(sav) bir sevgiyle seslenip,
Her millete, her insana sesini duyurup,
GEL DİYE! Çağırmakta,

“Gel, ne olursan ol yine gel.
İster kafir, ister mecusi,
İster puta tapan ol yine gel.
Bizim dergâhımız,
Ümitsizlik dergâhı değildir.
Yüz kere tövbeni bozmuş olsan da yine gel.
HAMDIM, PİŞTİM, YANDIM!..“
Demektesin!..