Hakikat yolcusu Şems-i Tebrizi,
Arayıp durur, Hak olanı ve hakikata vasıl olanı,
Hak’ta benliği yok olanı,
Diyar diyar gezer, benlik de hiç olanı.

Bizzat kendisine Allah Resulü,
Mânâ aleminde giydirdi hırkasını,
Eskimeyen, çürümeyen, dahi külhanlara satılmayan,
Bu hırka hakikat ve sohbet hırkası olan.

Öyle bir hakikat ve sohbet ki,
Zaman ve mekanın üzerinde,
Ne dünü, ne bu günü, ne de yarını olan,
Aşkın mekanla, zamanla işi olmayanı.
İlm-ü Ledünü, tasavvufu, hakikatı, marifetullahı kapsayanı.

Şemsi Tebrizi makam ve mertebe de durmayan,
Derin ve hakikat ehli olan,
Kendisini daha yüksek makamlara ulaştıracak,
Mürşid’in sohbetine girecek, o şeyhi arıyordu.

Aradığı hakikat ve gönül eri için,
Uzun yolculuklar yapıyor.
Hanlarda, kervansaraylarda kalıyor,
Tanındığı zaman da, oradan ayrılıyordu

Çoğu zamanını Şam da geçirir
Hana iner odasına kapanır
Daima riyazet yapar
Bir somun ve bir testi suyla yaşardı

Şems gençlik çağında ilmini
Baba Kemal Cündi’nin yanında aldı
Yanında ilim alanlardan bir arkadaşı
Şiirle, hocasına manevi hallerini bildirirdi

Hocası merak eder Şemseddin’e;
”Sende hal hasıl olur mu?
Şems der; “Daha fazla hasıl olur.”
Lakin şiire kabiliyetim yoktur,
Ondan size bildiremem.”Der.

Hocası buyurur; “ Allah sana öyle dost verir ki ilerde
Ne varsa marifet ve hakikat, tasavvufla ilgili
O zat söyler senin namına”
Bildirdi o vakitte ona, Celâleddini Rûmi’yi kerametle

Erzurum’a kadar gelmişti,
Mektep hocalığı ile meşgul oluyordu,
Kısa sürede halk onu tanımış,
Tanındığı yerde durmaz
Şems, oradan da uzaklaşmıştı

Yaşı altmışa ulaşmış
Siyah sakalına, beyaz teller bezenmiş
Sırtında keçeden bir cübbe, elinde bir asası,
Başında kalpağa benzer bir külahı.

Kimselere yük olmaz, bir şey talep etmez
İşçilik yapar, sırtında taş çeker
Birkaç mangırla geçimini sağlar
Çokça da aç kalır, nefsiyle alay ederdi

Ey Konya
Aradığını içinde barındıran şehir!
Şems dualar, niyazlar ediyor gecelerde;
-“Allah’ım, beni dostlarınla buluştur, görüştür”diyor
Yine bu hal üzere iken, uyuya kaldı
Rüyasında, Anadolu’ya gitmesi ve
Arzusunun yerine getirildiği söylendi

Rüyasında buna karşılık kendisinin,
Ne bağışlayacağı soruldu.
Şems; – “Başımı!…”
Diye cevap verdi,
Ve uyanınca Konya’ya doğru yola çıktı.

Şems bu hallerde Anadolu’yu geziyor,
Bir iki gün şehir ve kasabalarda kalıyor,
Yoluna böyle devam ederek,
Konya dolaylarına kadar gelmişti.

Şems meşakkatli yollardan sonra
Uzaktan Konya’yı gördü,
Ne ulu, ne büyük şehirdi,
Minareleri görülüyor,
Heyecanının doruğunu yaşıyordu.

Etrafı kalın surlarla çevrili şehir,
Sularla dolu hendekleri olan,
On iki kapısından köprülerle girilen,
Şems büyük bir kapıdan Konya’ya girerek,
Şekerciler hanına yerleşti.

Konya demek, Mevlâna demek,
Mevlâna demek, Konya demek,
İlim, irfan, velisi, bilgini, aşıkları, alimi,
Selçuklu saltanatını, sanatı ve sanatçıyı,
İçinde barındıran şehiri.

Gez dünyayı, gör Konya’yı,
Konya, gönül gözüyle görülür,
Tarihinden yüzyıllardır süzülüp gelen sesiyle,
Gel, ne olursan ol, yine gel diyen şehir!

Dilsiz, dudaksız sırlar söyler,
Sarıp sarmalar gelenleri,
Gönülleri fetheder, aşıkları mest eder,
Kendisini, gerçekten tanımak isteyenlere,
Bir daha bırakmazcasına kendisine bağlar.

Gönül gözü, Konya demişti,
Çünkü, içinde Mevlâna’yı barındırıyordu.
Mevlâna susayan gönüllerin,
Rahmet yağmuru, manevi aşkın merkezi,
İyilik ve cömertlik deniziydi.

25 Kasım ikindi vakti Şems,
Hanın kapısında taşlığa oturdu,
Herkesler Mevlâna,
Mevlâna diyerek ayağa kalkıyor,
Etrafta bir hareketlenme başlıyordu.

Uzaktan gördü Şems, atına binmiş Mevlâna’yı,
Yıllar önce Şam’da görmüştü,
Kısa siyah sakallı, yanık buğday benizli, maviş gözlü,
Mütebessim çehresi, hoşuna gitti hali tavrı.

Şems yerinden kalktı,
Kalabalığı yara yara ilerledi,
Karşılaştıkları yerde,
Atının dizginlerinden tuttu.

Bakışlar buluştu, gönüller konuştu,
Neler anlatıldı ilk bakışlarda,
Dili olmayan, dudak oynatılmayan,
Yabancı değilsin, ama kimsin sen söyle?

Adeta, iki deniz kavuştu,
Şekerciler Hanının önünde,
Birbirlerini mana, gönül gözüyle anlayan dostlar,
Hasret ve heyecanla kucaklaştı.