Hz.Mevlâna’nın,
Vefatından bir hafta öncesi,
Acı acı bağırmaya başlar kedisi,
“Ya Mevlâna’m,ne oldu bu kediye ,
Acı içinde feryat figan bağırıyor ne diye”

“İnsanlardan önce hayvanlar,
Bizim öleceğimizi anlar,
Sen gidersen Mevlâna’m
Beni kim yedirecek,
Kim içirecek,
Miyavlayıp ağlıyor,
Benim gideceğimi biliyor,
Onun için ağlıyor.

Elim yakanızda olur,
Benim kedimi aç bırakmayın, ne olur!
Bak böyle seslenerek,
Mevlâna’m, Mevlâna’m diye ağlıyor..”

Bedreddin Hz.leri al şu parayı,
Taze ekmek getir buraya.
Kahvaltı saati geçti ama dedim,
Bu ekmeği ne yapacak diye düşündüm.

Hz.Mevlâna’yı gizli izledim,
Kedisinin yanıbaşına vardı,
Güldür güldür konuşuyorlardı,
Bölüp bölüp taze ekmeği verdi
Bir ekmeği kedisi yiyerek bitirdi.

“Ben gideceğim ahirete,
Çok tembihledim seni Bedreddin’e,
İnşAllah seni, doyuracaklar.
Üzülme ağlama böyle,
İçim üzülüyor, kalbim acıyor,
Sana da yavrularına da bakacaklar,
Sizi aç koymayacaklar.”

Mevlâna’m eliyle besledi
Taze ekmekle kedisini,
Maviş gözleriyle,
Bakışırlar Mevlâna’yla üzüntüyle.

Kedisi kafasını yere koyar,
İçin için gözleri ağlar,
Rızık değil endişem candaş,
Benim derdim ne yemek, ne de aş,
Senden ayrı düşmek bana koyar,
Çok üzüleceğim der gibi bakar.

“Bu Allah’ın emridir
Rabbime kavuşacağım an bellidir,
Arada ben sana görünürüm,
Seni sever, yemekte veriririm.”

Kedisi bu söze çok sevindi,
Kedi deyip geçmeyelim,
Onlar Allah’ın dilsiz kulları,
Anlayan gerek bizlere
Hz. Mevlâna’m gibi halleri.

Hz.Mevlâna’da, yüzüne,
Hareketine yansıtır,
Yüreğindeki tüm güzellikleri,
Her şeye değer verir, çoktur şefkati.

Mevlana Hazretleri,
Merhamet sahibi
Hayvanlara bile O gayet şefkatli

Sokaktaki kediye, köpeğe,
Bahçesinde ki çiçeğe,
Havada uçan kuşlara,
Müslim, gayri müslim tüm düşkünlere.

Bazı insanlar öfke için,
Bazı insanlar sevmek için.
Hz.Mevlâna da yaratılanı sever,
Yaratandan ötürü,
Sevmek için yaşar ve yaşatır.

İnsanlara öğüt vermek istediğinde
Yaratılan mahlukatla örnekler anlatır
Bin bir yerde beyitlerde,ellibir çeşidi bulan
Hayvanlarla hikayeler sunmuştu.

Bu bizlere fabl türünün,
Dünya da yüzyıllar öncesinden oluşturulup aktarılan
Eserlerinden oluşmakta.

Hz.Mevlâna’nın vefatının yedinci gününde,
Mevlâna’nın kızı Melike Hatun’da,
Babasının kabri yanına, bir kedi defnetti.
Bu Mevlâna’nın çok sevdiği kedisiydi.

O’nun vefatından sonra çok üzülmüş,
Hiçbir vakitte yememiş ve içmemiş,
Sırlanan medrese hücresinden dışarı çıkmamış,
Ve yedinci günün sonunda,
Sultanına kavuşmak için,
Dünyadan el etek çekmişti.

Ey dost gel !
Heyben acıyla dolar da
Nefes alamazsan gel!
Huzur bulacağın kıyılarım senindir…
Ne olursan ol yine gel!

Umutların solar, kurur da su bulamazsan,
Beraber sulayalım gözyaşlarım senindir.
Kanadın kırılırda maviye uçamazsan
Ne güne duruyor al
Kanatlarım senindir

Çaresiz çilelere bir umut bulamazsan
Kendime ettiğim dualarım senindir…