Hasretinle yanan gönlümde
Sen saklısın Sen varsın
Kim anlar bende ki Sen’i
Sakladım adını Sen koydum

Selamı yayın
Birbirinize gülümseyin
Kardeşler olun
Demeni sevdim

Hiç kimseye yok demeyip
İmkanların ölçüsünde vermeni
Olmazsa da ses etmeyişini
“Komşusu açken
Tok olarak geceleyen
Kişi bizden değildir
İhtiyacının giderilmesini isteyen birisiyle karşılaştığınız zaman
Ona yardımcı olunuz”
Demeni sevdim.

Başkalarını çekiştireni asla dinlemeyişini,
İnsanlara güzel kokmaları için
Güzel kokular sürmelerini istemeni
Sevdim.

Bir kız çocuğunu
Babası kumlara gömerken
Çığlığını duydun, kız çocuğunu topraktan aldın
Rahmani ipeksi sesinle
Babasıyla konuştun
Merhamet bakışını akıttın gönlüne
Sarıldı evladına babası
Gözyaşları seller içerisinde
Kız çocuklarına değer vermeni sevdim

Kızın Fatıma odaya yanına girdiğinde
Ayağa kalkar karşılardın
Saçını öper ve yanına oturturdun
Babalar kız çocuklarıyla anılmak istemediği dönemlerde
Kızlara saygı ve sevginle
Onları yüceltmeni sevdim

Sadece başını çevirerek değil
Herkese tüm vücudunla dönerek konuşurdun
Köle olurum sana efendim bir de bana yönünü dönsen
Nûr cemâlini görsem, seyretsem.

Sen yetimler yetimisin ahh, bağrım yandı,
Yetim ve öksüzlüğünden dolayı
Babanı hiç görmedin, sen doğmadan vefat etti
Anneni kaybettiğinde altı yaşındaydın
Sana kıymetli deden bakardı
Onu da sekiz yaşında kaybettin

Ah Efendim,canım sana feda Efendim!
Sana yetseydim,
Gözünün yaşını silseydim
Ben ağlarım senin yerine
Sen ağlama deseydim
Yetim ve öksüz olan garipliğinde,
Kimsesiz garibanlara düşkünlüğünü sevdim

Kendinde yandın kimsesizliğin,
Garipliğin sana dokunduğu zaman da
Ana baba hasretinin çöktüğü an da
“Eğer kalbinin yumuşamasını istiyorsan
Fakiri doyur, yetimin başını okşa”demeni
Onları kucaklayıp ana-baba olmanı
Sarıp kollamanı sevdim.

Cihat etmek isteyen sahabene
“Senin annen var mı?” diye sordun
“Var Yâ Rasûlullah” dedi
“O halde git ona hizmet et!
Zira, cennet annelerin ayakları altında” deyip annelere
Değer vermeni sevdim.

Hanımlara en yumuşak davranandın
Onlara işi direk söylemezdin
Kendi söküğünü kendin dikerdin
Su içmek istediğinde dahi
Direk istemeyişini sevdim

Bir gün sedirinde otururken
Kedin Muezza elbisenin eteğinde uyumuştu.
Uyuyan güzelliğe kıyamayıp uyandırmaktansa
Giysinin ucunu usulca keserek kalkmayı tercih ettiğin için
Seni çok sevdim.

Sefere çıktığında ordunun yolu üzerinde uzanmış,
Anne köpek yavrularını emziriyorken gördün.
Sen anne ve yavrularını ürkütmemek için
Ordunun yolunu değiştirdin
Hayvanlara verdiğin değeri sevdim

Kuşu vefat etmiş çocuğa taziyeye gittin
Dayanamadın ağlayışına onunla birlikte oldun
Başını okşayıp, gözünün yaşını silip
Gönlünü alışını sevdim

Bir gün arkadaşlarınla otururken
Su dağıtıyordun onlara
Dışarıdan birisi geldi;
“Bu cemaatin efendisi kimdir?” dedi.
Sen de;”Kavmin efendisi ona hizmet edendir” dedin
Soran sen olduğunu anladı.
Bulunduğun ortama hizmet etmeni sevdim.

Sen Mekke’lilerin müslümanlara yaptıkları zulümden dolayı Medine‘ye hicret ettin
Mekke’ye yağmur yağmadı, kuraklıktan sular kalmadı
Medine’ye sana haber saldılar dua istediler
Sen onlara dua ettin yağmurlar yağdı
Suya kavuşan Mekke’liler sevindiler

Gördüğün eziyetleri affedip, karşılık vermeyensin
Uhud muharebesinde, dişin kırıldığında,
Yanağın kanadığında
“Ya Rab’bi bunları affet” diyensin.

Bir gün arkadaşlarınla otururken bir cenaze geçti
Ayağa kalktın o sırada : “Ya Rasûlallah o bir yahudi cenazesi!” dediler.
Sen de onlara;
“O da bir insan değil mi?” dedin.
Herkese olan merhametini sevdim.

Sahi, sevmek nedir?
Bir gönül de olmak mı
Bir gönüle tutunmak mı
Yanan ateşinde, mum gibi erimek mi?

Mahzun kalbimde yerin
“Mahzunların kalbindeyim” dedin
Ondan severim seni
Bu sebepten
Mahzunluğumu da çok sevdim

Kor varsa yüreğinde
Sevmeyi bilmek lazım
Sevmeyi bilmeyene
Kor olmak neye lazım?

Aşkı olan üstündür
Gönlümde olansın, Ey Rasûl
Ay yüzüne hasretim
Bir haber sal, Ey Rasûl
Canımı yoluna sereyim
Göster gül Cemâlini
Muradıma ereyim…