Bir akşam hüznü vardı o eski bahçelerde,
Vedâ ediyordu hasretle güller hayata.
Küskündü çemenler ve çemenzâr kâinata;
Kapanıyordu her yanda ziyâ perde perde..
Serince bir poyraz esiyordu bahçelerde…

Tasa bürümüştü sanki bütün çiçekleri,
Tülleniyordu bayrak gibi kasvetin tülü;
Kışa dâvetiyeler vardı, bahar örtülü
Ve sihirli işvesiyle aldatan o peri,
Aldatmıştı birer birer bütün çiçekleri…

Uğulduyordu acı acı her yanda rüzgâr,
Hazanla buruktu papatyalar, karanfiller..
İrem Bağlarına denk o sihirli bahçeler;
Kalmamıştı bahçelerde o renkli lâleler,
Hep kâbus gibi esiyordu esince rüzgâr…

Kuğular, yaslı yaslı yüzüyordu sularda,
Çaylar sisle örtülmüş ve sis de dinmiyordu;
Kıyılara altın sesli kuşlar inmiyordu..
Hüzünlü ağıtlar “tın, tın” inlerken koylarda,
Hep ürperten yankı yükseliyordu sularda.

Geceler başıboş, sabra kementti saatler,
Çılgıncaydı o esnada karanlığın hızı
Ve bütün yarasaların keyfi gül kırmızı..
Derin hicranlarla kıvranıyorduk ki yer yer,
Aczimize ötelerden açıldı saatler.

***

Derken sabâ esmeye başladı bir aralık,
Diriliş kokusu geliyordu her yöreden;
Bir zaman güneşlerin kol gezdiği yerlerden;
Yırtılıyordu artık perde perde karanlık..
Ve gök kapılarında mübârek bir aralık…

Aralıktan rûhlarımıza akan rüyâlar,
Mesajlarla rengârenkti mutlu gelecekten..
Neler bekledikse şimdiye kadar felekten,
Yoldaydı.. bir bir gerçekleşiyordu hülyâlar,
Şanlı günlerimizdeki o en tatlı rüyâlar…