Söyle ey bülbül ki bugün tâze güller çağıdır
Hep bezendi rengi sarısı kızıl ü ağıdır

Hûriler gibi donanup çıkdı her türlü çiçek
Hem akarsular sanasın selsebîl ırmağıdır

Bir nazar kıl ol Rahîm’in rahmeti âsârına
Kim bugün bu cümle ‘âlem misl-i cennet bâğıdır

Gör ki niçe kıldı ölmüş yerleri diri geru
İşlenen bu kamu kudretler o şâh yasağıdır

Emr ider gün nûru birle giderir dün zulmetin
Viriser yaz çerisiyle kış çerisin dağıdır

Yine bugün hem teferrüccîlere ârâmgâh
Su kenârı vü ağaç gölgesi bâğ bucağıdır

Kumru vü dürrâc dudu vü hezâr dâstânların
Yerleri alma vü nâr ü şeftali budağıdır

Bâğda her servi çınarı raksa koyup oynatan
Yerlerin gökleri birle suların çok çağıdır

Tan yelidir hoş nefes birle ki mağrûr olmanız
Çün bahâr üzre hazân yelleri gâlib yağıdır

Bâğ-ı ‘aşkın bülbülünün gulgulü dinmez kışın
Her neye kim bakar ise tâze gül yaprağıdır

Her varakda bir sebak ma’nâsı var anlayana
Görmeyen bu ‘ibreti a’mâ vü tağı bâğıdır

Âyet ü ahbâr ile mîzânda her bir sözü tart
Sal çürüklerin yana al şunu kim ol sağıdır

Hakk yolunda bu Kemâl Ümmî günahkârın sözün
Kamu kirtü ‘aşk erinin ayağı toprağıdır

Dünye kâfir uçmağıdır âhiret mü’minlerin
Uçmağı ‘âşıkların Dost’dan yana uçmağıdır