Tennûr-ı dile od yakıp âh-ı şererimden
Bir özge kebâb mâ-hazâr ettim ciğerimden

Derd ehline nûş etmek içün eyledim ihzâr
Bezm-i gama iki şîşe mey dîdelerimden

Şeb-tâ-be-seher zârım o yâra eser etmez
Lerzîde cihân gerçi ki âh-ı seherimden

Âvâze-i hicr-i elemi düşeli dehre
Mâtem-zededir ins ü melek bu kederimden

Dil-beste-i zülf-i siyehem yine
Sezâyî Sevdâ-yı cünûn gitmedi bir kerre serimden

Gönül ocağına âhımın kıvılcımından bir ateş yakıp, ciğerimden bir özge bir kebap hazır ettim. Gözlerimden iki şişe şarabı gam meclisindeki dert ehline içirmek için hazırladım.
Bütün cihân seherde ettiğim “Âh”tan titrese de geceden sabaha kadar süren inleyişim o yara tesir etmez. Ayrılığın ıstırap dolu feryâdı cihana düştüğünden beri insan ve melekler benim bu kederimden yaslıdır.
Ey Sezâyî! Siyah zülfüne ben yine gönlümü bağlamışım. Bu çılgın sevda bir kere bile başımdan gitmedi.