Arif âşık can yurdunda elem çekse,
On sekiz bin bütün evren gül bahçesi olur.
Gönül kuşu şevk kanadını çırpıp uçsa,
Bütün varlık yâdını söyler bülbül olur.

Muhabbetin meydanına kendisini koysa
Mârifetin meydanına kendini vursa
Sır şarabını içip âşık ruhu kansa,
Meveddettin gülzarında hoş gül olur.

Erenleri Hak yâdından gâfil olmaz;
“Ricâlun lâ tulhihim” der Hâlıku’n-nâs
Eren yolunu tutan aslâ yolda kalmaz;
O hazrette sır esrarı makbul olur.

“Elest” şarabını kime verse o sâki,
Devamlı içip saklar ölümsüz baki;
Tenini canını yakarak şevk ihrakı;
İçten yanar yıkılarak hem kül olur.

Dışını adı ile bezeyenler,
İçlerini ateşi ile düzenleyenler,
Şevk ateşini gönülün içine yerleştirenler
Masîvâ ile ne zaman meşgul olur?

Tarikattir bu yol, adını bilse derviş,
Mârifetin mallarından alsa derviş,
Başka yollar kötülük yeli; sansa derviş,
Hakikatin meydanında er o olur.

Dayanarak Kul Hoca Ahmed, yola gir
Kulu görsen, kulu olup mânâ sor
Yâ İlâhım, nasip kılsa, mânâ al
Mâna sorup mâna alan gerçek kul olur.

Hoca Ahmet Yesevi