Yâ Rabbenâ Ferd ü Ehad nice yuna yüz kâresi
Lutf edüben eyle meded senin elinde çâresi

Nefsim bana olmadı yâr çün eydürem âh ile zâr
Hîç öğüdüm kılmadı kâr Allah işin onarası

Bağladı hırsa özümü kapladı gaflet gözümü
Udlu düşürdü yüzümü oldum anın âvâresi

İblîs gelüp tedbir ede hannâs ile el bir ede
Yani ki Hakk’dan dûr ede ister beni aparası

Nefs yoluma tuzak kurar ol beni yolumdan ırar
Yâ Rab elinden sen kurtar oldum anın mekkâresi

‘Akl-ı me’âş der işlesem nefs-i me’âş der ki yesem
Hırs eydür ki şöyle kosam özge cidâldır âresi

‘Akl-ı me’âd eydür benim tâ’at ile geçse günüm
Nefs-i me’âd eydür ana ben râzıyam ne çâresi

‘Akl u rûhânî der cihân nemdir benim kevn ü mekân
Gel bana dostdan ver nişân oldum anın sükâresi

‘Akl u sırdan gelir haber kılsam derûnîden sefer
Mahv u garka bulsam zafer kalmasa akı kâresi

Bunca sürdü hüküm beni ne dünü bildim ne günü
Kankısına fermân olam yokdur mecâlim varası

Ben bu işe hayrân iken bunca nâra giryân iken
Âvâre sergerdân iken erişdi ‘aşk cân pâresi

Gördü vücûdum pür-cidâl el vermedi sabra mecâl
Kurdu hümâyûn köşk ü taht çalındı kös nakkâresi

Sürdü hüküm her kûşeye yani çürük endîşeye
Bir kisveden baş çıkartdı bir oldu yüz bin pâresi

Kalmadı gayrı iktizâ cümlesi etdi elvedâ’
Kamu vârın yakdı oda ondu yürekde yâresi

Sultân eyleye bu cânı yani ki rûh-ı insânı
Hükm eyleyüp devr-i zamân açıldı hoş settâresi

Ümmî Sinân’ı gör yine kalmadı baş ile câna
‘Aşk ile daldı ‘ummâna gözlen neler çıkarası

Ümmi Sinan