Dünya penceremden baktım aleme gözlerim kamaştı bir an hayretten
Varlığım kullukmuş Rabbil Aleme kulluğu unuttum kula nefretten
Kaf dağından uçsam konsam meçhule zümrütten arılar, sekaratta bal
Boş kovan içinde dipsiz merhale Hakka kulluktaymış sonsuz istikbal
Yaratılan bütün varlıklar pişmanlığı öğrettiler bana
Gördüklerim şaşırttı beni meğer yer gök zikredermiş Mevlaya
Her pişmanlık bir tövbe, son tövbe yeter mi bu ömre
Azrail dedi: “bunca zaman tövbe için aklın nerde”
Bir ömür kulluğum hüsranla bitti böyle

Meğer uyku değil büyük gafletmiş aldığım teyemmüm hamam tasında
Kulluğu unutmak küfür etmekmiş nefret yoğrulurken kafatasımda
Hoyratça harcadım kalmadı zaman pişmanlık rolümü oynamak için
Azrail dur dedi burada tamam ruhumuzu çiğneyen götürmek için
Yaratılan bütün varlıklar pişmanlığı öğrettiler bana
Gördüklerim şaşırttı beni meğer yer gök zikredermiş Mevlaya
Her pişmanlık bir tövbe, son tövbe yeter mi bu ömre
Azrail dedi: “bunca zaman tövbe için aklın nerde”
Bir ömür kulluğum hüsranla bitti böyle

Bilirim söz verdim bezm-i elestte pişmanlık boynumda yağlı bir ilmik
Ruhum ruhum çırpınırken altın kafeste nedamet bir kaçış ne son ne de ilk
Pencerem kapandı artık yüzüme ne ışık ne hayret kalmadı gitti
İlahi akıbet döndüm özüme bir ömür kulluğum hüsranla bitti