Ah ki ciğerin kaç paredir İstanbul
bu güzel ismin değil mi bizi böyle rüsvay eden

ah İstanbul ah
ah ki ciğerin kaç paredir
işte gün doğuyor, yine sabahın altısı
uykusuz bir gecenin sonu, yine uykusuz
yine gönül Kerbela ahalisi kadar susuz
işte sabahın altısı, gözler yine iki kan pıhtısı
gönül en kırık mızrabıyla hasrettedir
bu hasret küllenmez bir haredir
ah İstanbul ciğerin kaç paredir

İstanbul ciğerin kaç paredir
işte bütün evrende en yalnız adamdır
serseriler evladı bu serserin
cennet-i alaya gitse dolmayacak yerin
yolunun tozu alazının közü denizinin tuzu
vuslatın hülyası hasrete tek çaredir
ah İstanbul ciğerin kaç paredir

işte sabahın altısı
yine sana çağıran
ve acılı bir siren gibi bütün sesleri boğan
deli uğultusu yine vahşi, yine zıkkımın dibi, yine zemheri
Körkuyusu karanlığın Cehennemin ağusu
tanyerinin çıldırtan kederi.
gelmez mi şimdi sana bu serseri

Marmara aynasında suret-i kız kulesi yanıyor,
Itri bu ihtimal, kesif bir ney taksim ağlıyor.
Galata’da güvercin kanatlarının sesi,
gün şavkında ağlayan bir bbenin nefesi,
Haliç’te demirli vapura aynı anda vuruyor.

ah İstanbul ah
feleğin çarkını iğne deliğinden geçirdim İstanbul
seni gördüm, gün gördüm, gün geçirdim İstanbul
aklımda güzel ismin, rüsvay ettin beni İstanbul
serden geçtim İstanbul candan geçtim İstanbul
senden geçemiyorum.

bir yaprak düşecek bir gün sonbaharından
bir avaz yırtarak geçecek göklerini
kimseler ağlamasın bu fakirin ardından
üç beş omuzda arşınlayacak bedenim yollarını

yok, naçar yok, derdimize çare
senin ismin bu dilde hep yaredir
yanmaz mı ki ciğerinden bir pare
ah İstanbul ah, ah ki ciğerin kaç paredir