Sensiz yola girer isem, çarem yok adım atmaya,
Gövdemde kuvvetim sensin, başım götürüp gitmeye.

Gönlüm, canım, usum, bilim senin ile karar eder,
Can kanadı açık gerek uçuban dosta gitmeye.

Kendiliğinden geçeni doğan eder maşuk ânı,
Ördeğe, kekliğe salar suda yüzeni tutmaya.

Bin Hamzaca kuvvet vermiş Kaadir Çalab aşk erine,
Dağları yerinden ırar, yol eyler dosta gitmeye.

Yüz bin Ferhat külüng almış, kazar dağlar bünyâdını,
Kayalar kesip yol eyler, âb-ı hayat akıtmaya.

Âb-ı hayatın çeşmesi âşıkların visâlidir,
Sohbeti aşk ile eder, susamışları yakmaya.

Yedi veylin tamusunu kül eyler âşıklar âhı,
Kasdeder sekiz uçmağı, nûr edip nûra katmaya.

Âşık mı derim ben ona? Çalab’ın uçmağını seve,
Uçmak dahi bir tuzaktır, eblehler canın tutmaya.

Âşık olan miskin olur, Hak yoluna teslim olur,
Her ne derse boyun tutar, çare yok gönül yıkmaya.

Bildik gelenler geçtiler, gördük konanlar göçtüler,
Aşk şarâbın içen canlar, uymaz göçmeye, konmaya.

Tutulmadı Yunus canı, geçti tamudan uçmaktan,
Yola düşüp dosta gider, yine aslına ulaşmaya.