Gece çökerken Bombasırtı’nda usulca
Sessizlik yayılır siperlerden sipere
Sekiz metreydi yalnızca mesafeleri
Ama bir türkü dolardı karanlık göklere.

Türk siperinden bir ses yükselirdi gece
Derin, yanıksı ve insanı delercesine
Anzak askerleri sessizce dinler askeri
Şarkının büyüsüyle gece hüzünlenir.

Herkes iç yakan, ruh kavuran nağmeleri
Evini özlemeler, uzak kilometreleri
Anlamasakta dillerini türkülerin
Efsunlu bir sesti karanlığı delip geçen.

Bir anda duyuldu bu siperler içinde
Başka siperlerden askerler gelirlerdi
Kahve, çikolata eşliğinde beklenir
Türk’ün türkü dediği, o büyüleyici sesi.

Gecenin rüzgarı taşırdı nağmeleri
Yorgun savaşçıların dinlenirdi kalpleri
Türkçe bilmezdik ama ruhumuz anlardı
Bu ses, barışın, özlemin yüreğe işleyen yankısıydı.

Gündüz ateş yağardı aynı ellerden
Geceyse, çikolata, üzüm, ceviz uçardı siperlerden
Kurşunlar yerini bir gülümsemeye bırakır
Savaşın ortasında insanlık yaşanır.

Bir gece sustu o tanıdık ses aniden
Siperlere hüzünler doldu derinden
Sabah ateşler devam ediyordu elbette
Ama yürekler hep o sesi bekledi gece.

Bir taş attık, kâğıda yazılmış bir soru:
“Niçin sustu o türküleri söyleyen?”
Cevap geldi kısa, ağır ve gerçek:
“O sesi siz vurdunuz, sabah ki çatışmada şehit oldu.”

Siperlerde yankılandı bu acı haber
Hüzün sardı gecenin her bir köşesini
Türk’ün türküsü artık sessiz kalmıştı
Barışın sesi, savaşla yaralanmıştı.

Ama o türkü unutulmadı hiçbir zaman
Geceleri barışan eller, dostlukla anılan
Çanakkale’de atılan kurşunların yankısı
Bugün bile kulaklarımızda insanlık şarkısı.