Hâsılım yok ser-i kûyunda belâdan gayrı
Garezim yok reh-i aşkında fenâdan gayrı

Ney-i bezm-i gamem ey mâh ne bulsan yele ver
Oda yanmış kuru cismimde hevâdan gayrı

Perde çek çihreme hicrân günü ey kanlı sirişk
Ki gözüm görmeye ol mâh-likâdan gayrı

Yetti bî-kesliğim ol gâyete kim çevremde
Kimse yok çevrile gird-âb-ı belâdan gayrı

Ne yanar kimse bana âteş-i dilden özge
Ne açar kimse kapım bâd-ı sabâdan gayrı

Bozma ey mevc gözüm yaşı habâbın ki bu seyl
Koymadı hîç imâret bu binâdan gayrı

Bezm-i aşk içre Fuzûlî nice âh eylemeyem
Ne temettu’ bulunur neyde sadâdan gayrı

Senin sokağının başında belâdan başka elime geçen bir şey yok. Aşkının yolunda yok olmaktan başka da niyetim yok.
Ey Ay gibi güzel sevgili! Ben gam meclisinin neyiyim; ateşlere yanmış kuru bedenimde senin aşkından başka ne bulsan savur, telef et.
Ey kanlı gözyaşım! Ayrılık günü yüzüme perde çek ki gözüm o ay yüzlüden başkasını görmesin.
Kimsesizliğim öyle bir dereceye vardı ki çevremde belâ girdâbından başka dolaşan kimse kalmadı.
Ne bana gönlümün ateşinden başka yanan kimse kaldı ne de sabah rüzgârından başka kapımı açan kaldı.
Ey dalga! Gözümün yaşındaki kabarcığı sakın bozma. Çünkü bu gözyaşı seli, bedenimde bu binâdan başka hiçbir imâret bırakmadı.
Aşk meclisinde nasıl âh etmeyeyim ey Fuzûlî! Neyde sadâdan başka kazanç olarak ne var ki?